" Po prostu..."

Witajcie moi drodzy! Jak tam u was? Ja po prostu umieram! Ostatkiem sił sprawdziłam ostatecznie opowiadanie żeby wam je zaprezentować! Ogólnie to nie wiem nawet kto je zmawiał xD Mimo ostatnio przeze mnie wymyślonego 'szprytnego' klasyfikowania one-shotów o takiej rzeczy jak "składający zamówienie" zapomniałam xD Ale chyba każdy z was wie o co prosił a ja następnym razem postaram się o dopisanie waszych nicków do propozycji. Ten one shot nie został sprawdzony przez moją cudowną betę, którą kocham i ostatnio ją olewałam ale wiem że ona też mnie kocha ^^ Tak wyszło że mało zrobiłam błędów O.o To aż na mnie dziwne. No nic. Zapraszam!

Tytuł: " Po prostu..."
Gatunek: Dramat, romans, AU
Pairing: TaoRis (EXO)
Autor: Gomili. Giza
Uwagi: Powtórzenia sa tu celowe!

Widziałem jak wyraz twojej twarzy się zmienia. Jak bledniesz. Twoje oczy zachodzą łzami. Jak twoja dolna

warga drga. Boli, prawda? Kiedy tak w jednym momencie,ktoś zmieni zdanie, wykluczając cię z ważnej dla ciebie rzeczy. To boli, prawda? Jak dowiadujesz się o tym, dopiero, gdy spytasz. Starasz się zachowywać jakby nigdy nic się nie stało. Ale stało się. To boli. Nie rozumiesz, dlaczego. Starałeś się. To było wiadome. Najbardziej z nich wszystkich to właśnie ty byłeś najlepszy, ale ktoś postanowił to zmienić. Po prostu, wyciąć cię z tego idealnego obrazka, wyrzucić. Zostawić. Boli. No cóż…czasem musi. Musi, byś zrozumiał jak bardzo jesteś niepotrzebny. Musisz zrozumieć, że cię wykorzystano a twoje łzy nikogo nie obchodzą. Musisz to zrozumieć. To musi zwyczajnie, cholernie boleć. Rozrywać cię na części. Sprawiać, byś czuł się nikim. Po prostu…

- Tak musi być- powiedziałem odchodząc. Cichy świst powietrza. Zdążyłem zamknąć za sobą drzwi, zanim usłyszałem twój szloch. Spojrzałem w zachmurzone niebo. Ono też płacze.

To…zwyczajnie bolało. Po tym wszystkim. Po tym, co przeszliśmy…zostawiłeś mnie? Jak zabawkę. Byłem nią od samego początku? Czy dopiero później stwierdziłeś, że zwyczajnie mnie wykorzystasz? Nie chciałem płakać. Przecież to takie żałosne, ale ja…ja po prostu cię kocham.

- Kocham cię rozumiesz?!- Krzyknąłem w stronę zamkniętych drzwi, padając na kolana i zanosząc się szlochem. Przecież ty też mówiłeś, że mnie kochasz. Kłamałeś za każdym razem? Błagam, nie mów mi, że to prawda. Nie mów tego.

- Po prostu…nie mów tego- szepnąłem. Tak cicho, że ledwo sam siebie usłyszałem. To straszne, to wszystko powinno być inaczej. Powinieneś być teraz ze mną, na tym cholernym przyjęciu. Śmiać się, tańczyć ze mną i dotykać delikatnie mojej ręki. Tak czule… tak do ciebie niepodobnie. Chciałem, żebyś po prostu cholera, tam ze mną był! Żeby wszystko było w porządku! Wiem, co później by się stało. Kiedy zabrałbyś mnie w końcu do swojego wielkiego mieszkania, po prostu byś mnie zerżnął. Tak jak wcześniej. Nie, przepraszam! Wcześniej myślałem, że się kochaliśmy. Że się kochaliśmy a nie pieprzyliśmy po kątach!

- Jak mogłeś tak powiedzieć…?- jęknąłem opierając się o ścianę. Była zimna i mokra. Czułem, jak marynarka przesiąknięta jest wodą. W cholerę z tym! Wszystko przecież….przecież miało być inaczej!

- Więc czemu…czemu mnie zostawiłeś, Kris?

Idąc w stronę domu w cale nie miałem zamiaru ukrywać się przed deszczem. Zasługiwałem na to, żeby zostać zalanym gorzkimi łzami niebios. Uśmiechnąłem się krzywo.

- Jesteś taki głupi- szepnąłem sam do siebie. Tylko raz spojrzałem na budynek, z którego wyszedłem. Wiem, że on tam został. Zatrzymałem się. Byłem ciekaw czy poszedł na to przyjęcie. Uśmiechnąłem się gorzko. Nie poszedł. W końcu został porzucony. Zrobiłem to. Nie byłem z siebie dumny, przecież tu nie ma, z czego się cieszyć. Nie chciałem tego. Musiałem to zrobić. On…

- Zakochałeś się Tao. A przecież mówiłem ci…że mnie nie wolno kochać - powiedziałem cicho wchodząc do budynku, w którym mieściło się moje mieszkanie.

Kiedy zaczęło robić się coraz zimniej, postanowiłem stamtąd wyjść. Przecież…nie umrę tylko, dlatego, że on mnie zostawił. Nie mogę na to pozwolić. Zacisnąłem szczękę i wyszedłem z budynku. W moją twarz uderzył zimny wiatr razem z deszczem.

- Cudownie- warknąłem pod nosem. Pogoda zawsze sprzyjała moim humorom. Dziś jednak to w cale nie było zabawne. Przemoknięty wróciłem do swojego mieszkania wysyłając sms’a do Luhana, że jednak się nie pojawię. Wyłączyłem telefon i ruszyłem pod prysznic. Ciepła woda przyjemnie rozgrzewała moje zmarznięte ciało i ukrywała pod sobą moje słone łzy. Już nie wiem nawet, kiedy zacząłem płakać. Kiedy wszedłem pod prysznic? Do mieszkania? Czy jeszcze w drodze? To nie miało znaczenia, bo i tak nie potrafiłem tego powstrzymać. Odrzucenie tak strasznie bolało. Czemu mi na to pozwolił? Czemu pozwolił mi siebie kochać..? Kiedy znalazłem się już w łóżku, nie mogłem zasnąć. Schowałem jego zdjęcie do szafki. Kolejne trzy także. I pięć następnych. Skąd się ich tyle wzięło?! Na każdym z nich wyglądał inaczej. Każde z nich zostało oznaczone łzą i lekkim nagnieceniem. Każde wylądowało w koszu. A następnie w jakimś pustym kartonie, który schowałem do szafy. Później karton leżał przede mną na łóżku.

- Czemu nie potrafię się pozbyć zwykłych zdjęć?!- Krzyknąłem rozłoszczony i rzuciłem kartonem o ścianę zbijając jedno zawieszone tam zdjęcie. Karton z hukiem spadł na podłogę a zdjęcie podzieliło jego los. Wplątałem palce we włosy i szarpnąłem mocno. Coraz mocniej. W końcu przestałem czując, że zaraz zerwę sobie skórę z głowy. Przetarłem twarz dłońmi starając się pomyśleć racjonalnie. Rozjarzałem się po pokoju. Nagle, wszystko go przypominało.

Krzesło.

Siedziałem na krześle niepewnie kręcąc się lekko na boki i obserwowałem jak blondyn przechadza się po moim pokoju. Kiedy się odwrócił posłał mi uśmiech. Pierwszy prosto dla mnie.

Rzuciłem krzesłem prosto w ścianę. Rozpadło się na kilka części.

Fotel.

Siedziałem na jego kolanach. Głaskał mnie delikatnie po ramieniu i kolanie, całował czule w szyje. Zacisnąłem mocniej rękę na jego koszuli, kiedy ugryzł mnie w ucho. Zaśmiał się.

Wstałem z moim mieczem w ręce i zacząłem dźgać mebel aż do momentu, w którym gąbka ukryta pod materiałem całkiem się rozkruszała. Kopnięcie. Fotel złożył się na części.

Szafa.

Uderzyłem mocno plecami o drzwi szafy patrząc na niego zaskoczony. Zbliżał się do mnie powoli, niczym drapieżnik do ofiary. Jego jedna ręką wylądowała tuż obok mojej głowy a druga na moim karku. Przymknąłem oczy czując później pocałunek na swoich ustach.

Wrzasnąłem wściekły, pchając szafę, która runęła na podłogę. Kolejne spojrzenie.

Biurko.

Jęknąłem odchylając głowę mocno, trzymając się dłońmi brzegów biurka. Oplotłem nogami jego biodra przysuwając go bliżej siebie. Jego ręka drażniła moje krocze a ja nie mogłem już. Szepnąłem, żeby w końcu to zrobił.

Kolejny wrzask. Łzy. Rzuciłem burko i zacząłem w nie kopać tak, że widoczne były tylko trzy deski, z których zostało zrobione. Następne rozwścieczone spojrzenie zapłakanych oczu.

Regał z książkami.

Westchnąłem przeciągle opierając się dłońmi o regał i zaciskając dłonie na pułkach, odchyliłem głowę jęcząc cicho. Przycisnąłeś mnie do siebie bardziej, po czym wszedłeś mocno i głęboko. Krzyknąłem z rozkoszy.

Uderzenie. Książki rozsypały się na ziemi. Regał upadł. Podłoga pękła. Spojrzałem za siebie.

Łóżko

Jęki. Słyszałem tylko własne jęki. Jego ciężki oddech owiewał moją skórę przyjemnie ją drażniąc. Wygiąłem się pod siłą kolejnego pchniecie. Krzyknąłem jak bardzo cię kocham. Doszedłem razem z tobą.

Stałem na środku zdemolowanego pokoju. Nic nie było na swoim miejscu. Stałem a łzy spływały mi po policzkach, kiedy patrzyłem na łóżko. Jedyna niezniszczona rzecz w pokoju. Jęknąłem zrozpaczony padając na kolana i operacja się dłońmi o podłogę. Kawałki szkła wbiły mi się w dłoń. Nie zważałem na to, skoro moje serce krwawiło jeszcze bardziej. Nie rozumiałem nic. Jak w amoku wstałem, zabrałem z wieszaka kurtkę, ubrałem buty i wyszedłem. W końcu przestało padać a ja szybko przemierzałem ulice miasta. W końcu stanąłem przed drzwiami i zapukałem. Otworzyłeś je przede mną.

Patrzyłem na niego zaszokowany. Z jego rąk kapały krople krwi, oczy były zapłakane, koszulka, na którą zarzucił kurtkę poszarpana. Wyglądał…strasznie.

- Co ty tu robisz?- zapytałem drżącym głosem. Wzdrygnął się lekko.

- Powiedz to- powiedział patrząc prosto w moje oczy. Jego były jednocześnie wściekłe i smutne jednak miały tą nikła nadzieję. Nadzieję, na co?

- Co mam powiedzieć?- zapytałem patrząc na niego uważnie.

- Powiedz…powiedz, że mnie nie kochasz- szepnął a ja sam drgnąłem delikatnie. Mam…mam mu to powiedzieć? Otworzyłem usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Patrzył na mnie. Jego oczy przeskakiwały to z moich ust na moje oczy i tak w kółko.

- No…powiedz to!- krzyknął.

- Nie mogę- powiedziałem cicho.

- To czemu…czemu mi to zrobiłeś?- zapytał. Przełknąłem ciężko ślinę.

- Bo…- przerwał mi wpychając mnie do mieszkania. Zaskoczony uderzyłem plecami o drzwi wejściowe, kiedy on trzymał w garści mnie za koszule.

- Czemu?- warknął.

- Bo się boje- szepnąłem a on puścił mnie patrząc zaszokowany. Załkał cicho, po czym przytulił mnie mocno. Zamknąłem oczy starając się uspokoić i objąłem jego trzęsące się ciało ramionami.

- Nie bój się. Ja…nigdy cię nie zostawię- szepnął, po czym nie pozwalając mi dojść do słowa złączył nasze usta w pełnym tęsknoty pocałunku. Przycisnąłem go do siebie mocniej, mając nadzieję, że po prostu… dotrzyma obietnicy.

Ten gif uderza prosto w moje TaoRisowe uczucia x.X

I jaak? Dawno nie psiałam takich smutaśnych co? >.< Jakoś tak mnie natchnęło a że zamówiony był TaoRis to i taki się pojawił xD Co do kolejki to oczywiste jest moje zapytanie: Jak wam ten pomysł przypadł do gustu? Mi osobiście w miarę się podoba (no bo sama wymyśliłam xD) ale nie wiem jak to jest tam z wami. Mam nadzieję że każdy z was kliknął w nową podstronę i przeczytał to co tam nabazgroliłam xD Proszę was byście mi napisali co o tym sadzicie i co ewentualnie powinnam zmienić.

A ja do was z prośbą, byście gdy zamawiacie te 'wyjątkowe' ficki które muszą wypełniać dwa punkty: gatunek i zarys fabuły; trzymali się tego by je wypełniać. Samo wypisanie bohaterów i podanie gatunku to zwyczajna propozycja, więc proszę byście właśnie tego zarysu fabuły trzymali się najbardziej bo to jest tam najważniejsze ^^ Dziękuje wam że jakoś ze mną wytrzymujecie xD Do zobaczenia!

G.G