" I want kiss"

No i witam was!
Znów robi się u mnie gorąco jak ja to wytrzymam? ;___; Chciałam na wstępie napisać, że miałam straszną załamkę i nie byłam w stanie nic napisać nic ale...udało się! Nawet nie o wenę szło...po prostu zwątpiłam. Tak czy siak...jutro będzie rok od kiedy założyłam tego bloga. Jejku jak to szybko przeleciało O.o Cieszę się, że niektórzy z was są ze mną tu od samego początku i ciesze się również, że doszło tutaj kilka nowych obserwatorów. Dziękuje, że ze mną wytrzymujecie xD A teraz troch o ChenMin...jest on na zamówienie Natalie. Nawet podoba mi się to co napisałam ale...mogło być lepiej >.< No cóż. Zapraszam!

Tytuł: " I want kiss"
Gatunek: supernatural, komedia, romans, AU
Pairing: ChenMin (EXO)
Autor: Gomili.Giza
Uwaga! Standard, że bez bety XD

Minseok był zawsze małym, pulchnym dzieckiem, które jednak miał naprawdę wielu przyjaciół. Każdy lubił z nim rozmawiać i przebywać. Każdy…niekoniecznie ktoś tak ludzki jak dzieci.

>*<

Kiedy Minseok miał osiem lat jego rodzice zostawili go pierwszy raz samego w domu po tym, kiedy zapewnił, że na pewno wszystko z nim i z domem będzie w porządku. Został sam z psem i królikiem. Na początku wszystko wydawało się być fajnie. Jadł oglądając telewizje z nogami na stole do kawy. Nikt nie krzyczał, że pije sok z kartonu. Lecz po kilku godzinach zaczęła doskwierać mu samotność. Nim się spostrzegł siedział w koncie swojego pokoju z królikiem na kolanach i psem leżącym naprzeciw, starał się powstrzymywać łzy.

- To nic wielkiego- mruknął do siebie gładząc delikatnie półprzytomnego królika. Wielki labrador ziewnął tylko jakby przyznając mu racje. Chłopak pociągnął jednak nosem a po jego policzku spłynęła łza.

- Nie zostawią mnie przecież, wrócą obiecali, że wieczorem wrócą- zapewniał sam siebie głaszcząc zwierzę coraz szybciej. Chyba nawet królik nie maił mu tego za złe i cierpiał w ciszy, starając się jakoś zrozumieć swojego smutnego właściciela. Nagle coś stuknęło i na ziemie spadł zeszyt. Nie zdziwiłoby to mocno małego Minseoka gdyby nagle gwałtownie się nie otworzył na samym środku. Przełknął ślinie obserwując jak długopis sprawnie sunie po kartkach pisząc słowa. Po chwili zeszyt jakby kopnięty, leżał tuż przed kolanami zmartwionego Minseoka. Rozejrzał się i najpierw spojrzał zmartwiony na psa i na królika zanim zerknął niepewnie na zeszyt.

Nie martw się. Wrócą niedługo.

Przełknął ślinę przestraszony.

- Ale…co...? Jak to?- Szepnął chcąc wziąć zeszyt w ręce, ale ktoś a raczej coś było szybsze i znów szarpnęło zeszytem kawałek na bok pisząc kolejne zdanie. Tym razem trwało to dłużej.

Tak. Przecież to oczywiste. Zostawili cię. Mają dość takiego grzecznego dziecka jak ty. Pojechali gdzieś by znaleźć mniej grzeczne by mieć więcej problemów. Zostałeś sam.

Chłopiec czytał tekst ze zmarszczonymi brwiami. Miał wrażenie, że to coś się z niego nabija. Jak mogliby zostawiać go skoro jest grzeczny? Chyba przecież o to chodzi wszystkim rodzicom, prawda?

- Bardzo zabawne- mruknął pusząc policzki i poprawiając na swoim nosie okulary.- Oni tu wrócą i w cale nie wymienią!- Krzyknął i na potwierdzenie uderzył lekko noga w podłogę budząc już spokojnie pochrapującego na jego kolanach królika. Zeszyt znów został porwany.

Tak myślisz? Sam nie wiem. Obserwuję cię nie od dziś, ale dopiero teraz mam okazje z tobą…porozmawiać? Nie ważne. Na pewno nie wrócą. Możesz już zacząć płakać.

Minseok wydął dolną wargę.

- To wcale nie jest zabawne!- Krzyknął.

Właśnie, że tak.

- Wcale nie! To wredne!- Zapiszczał a z jego oczu popłynęły łzy.

Aigoo…nie sądziłem, że się popłaczesz dzieciaku. Dobra tylko żartowałem. Nawet nie ma z tobą zabawy…

- Jesteś okrutny…to nie było wcale a wcale zabawne- brukał chłopiec przytulając królika do swojej piersi. Kartki zeszytu znów przewróciły się o kilka kolejnych.

Ja bawiłem się świetne. Ale już nie płacz. Oni zaraz tu będą.

Minseok czytając pierwsze zdanie burknął coś pod nosem a kiedy skończył czytać całą wypowiedź jakby na zawołanie drzwi trzasnęły a z dołu usłyszał krzyk swojej mamy. Całkowicie zapominając o zeszycie i dziwnym zjawisku odłożył królika na podłogę i popędził na dół. Tym czasem długopis ostatni raz nakreślił kilka słów zanim bezwiednie opadł na podłogę.

Niewdzięczny dzieciak…

>*<

Minseok nie zostawał często sam w domu, jeśli nawet to były to naprawdę chwile. Godzinne wyjście z domu do sklepu to było maksimum jego nadopiekuńczej matki. Mając dwanaście lat chłopak został jednak sam na dużo dłużej. Na całe popołudnie, kiedy to jego rodzice zmuszeni byli załatwić sprawy związane z kradzieżą jednego z samochodów.

            Minseok westchnął głaszcząc przelotnie psa, kiedy ruszył w stronę schodów. Zerknął niepewnie w stronę otwartej szafy, z której wypadało playstation. Nie miał, z kim grać. Podszedł do niej i zamknął ją dokładnie kładąc się na łóżku, zastanawiając się, co ma robić sam przez tak długi czas. Jego królik oczywiście już leżał na łóżku niedaleko niego.

- Powiedz mi Meopin- Minseok zwrócił twarz w stronę królika, który zastrzygł uszami.- Co powinienem robić prze całe popołu…AUĆ!- Chłopak zerwą się z łóżka czując mocne uderzenie w głowę. Zerknął w bok i zobaczył kontroler do playstation. Szafa była otwarta.

- Co jest?- Mruknął do siebie biorąc do reki narzędzie. Po chwili drugie znalazło się niedaleko niego. Przełknął ślinę czując ogarniający go strach. Nie rozumiał, co się dzieję. Nagle, z najwyższej półki, gdzie Minseok chował swoje zabawki z dzieciństwa, zleciał na podłogę stary zeszyt. Otworzył się na pewnej stronie. Chłopak dostał nim prosto w twarz.

- Co to ma być?!- Burknął. Zobaczył niezdarne pismo, które już kiedyś widział.

- Niewdzięczny dzieciak…ja?- Mruknął niepewnie. Coś wyrwało mu zeszyt z reki i powtórzyła się sytuacja z przed czterech lat. Coś znów pisało w zeszycie.

Yah! Niewdzięczny dzieciaku! Powinieneś mi, chociaż podziękować, że przesiedziałem wtedy z tobą te półtorej godziny! Więc teraz…zagraj ze mną.

Minseok patrzył na zeszyt jakby widział go pierwszy raz. Wszytko zaczęło do niego wracać a strach delikatnie się zmniejszył.

- Jasne…mam grać z kimś, kogo nawet nie widzę?- Zapytał niepewnie. Po chwili zeszyt znów do niego wrócił.

Może mnie nie widać,…ale zobaczysz jak skopie ci tyłek tłuściochu!

- Yah! Nie jestem gruby ty głupi duchu…dobra! Grajmy!- Zbulwersowany brunet ruszał po playstation. Wystarczyła tylko chwila, kiedy był już podłączony pod dość spory telewizor w jego pokoju. Nim się spostrzegł latający kontroler obok niego powoli przejmował kontrole nad grą.

- Nie wierze w to- jęknął rzucając narzędziem o ziemię, kiedy przegrał już czwarty raz. Uderzyła w niego zmięta kartka.

To uwierz tłuściochu. Duch sprał ci tyłek! Woho dla ducha!

- Jezu, jaki ty jesteś wredny…

A ty gruby.

- To nie miłe…

Prawda nie zawsze jest miła grubasku.

- Jakbym mógł to bym ci przywalił…-warknął Minseok.

Ale nie możesz! Próbuje cię uświadomić niewdzięczny dzieciaku. Schudnij albo będziesz miał problemy ze zdrowiem. Nie zdziw się jak następnym razem nazwę cię Boazi.

- Że słucham jak?!- Krzyknął Minseok patrząc z niedowierzaniem na kartkę. Po chwili kolejna trafiła go w głowę.

Było fajnie, Boazi ale ja się zmywam. Zobaczymy się, kiedy znów będziesz sam.

- To zabrzmiało dziwnie…

Tylko dla ciebie zboczeńcu.

Chłopak zaśmiał się odrzucając kartkę na bok. Usłyszał, że rodzice weszli do domu, więc zaczął chować sprzęt.

 >*<

Minseok nie miał wielu okazji by spotkać ducha. Kiedy zostawał dosłownie na chwile sam, pojawiały się wiadomości na biurku typu: „ Schudnij Boazi” albo „Boazi zboczeńcu, co ty robiłeś wczoraj wieczorem?”. Czuł się dziwnie wiedząc, że ktoś go obserwuje. Na początku strasznie go to denerwowało. Później zaczęło znikać i chłopak całkowicie zapomniał o duchu, z którym grał w playstation i który sprzedał mu niezłe baty.

- Xiumin!

Odwrócił się zerkając na swojego przyjaciela, który biegł w jego stronę ile sił w nogach. Osiemnastoletni Minseok wyglądał całkowicie inaczej, niż dwunastoletni. Grał dużo w piłkę nożną i wiązał z nią swoją przyszłość. Luhan podbiegł do niego uradowany.

- Co jest?- Zapytał patrząc na zmęczonego przyjaciela.

- Słyszałem, że twoi rodzice wyjeżdżają na dość długo…- zaczął.

- Nie zrobisz w moim domu imprezy Lu, nie ma mowy- zastrzegł szybko ze śmiechem. Luhan posmutniał i kopnął czubkiem buta w ziemie. Minseok zaśmiał się cicho.

- Xiumin no!- Jęknął blondyn, ale chłopak kategorycznie odmówił. Lubił przezwisko, które wymyślili mu jego przyjaciele. Nawet rodzicie czasem tak na niego mówili.

- Dobra draniu. Znajdę kogoś innego- mruknął i pobiegł z powrotem do szkoły. Minseok jedynie pokręcił z uśmiechem głową i ruszył do szatni by przebrać się i wrócić do domu.

           Jego rodzice pojechali na wakacje na miesiąc. Kilka wycieczek po całej Europie. Xiumin uważał, że jak najbardziej na nie zasłużyli i dlatego nie narzekał na brak obiadów spod ręki własnej mamy. Umiał o siebie zadbać jak na prawie dorosłego przystało. Będąc już w domu ruszył od razu do kuchni. Po treningu był niemożliwe głodny.

W głowie cały czas dudniły mu słowa z jego snów. Ostatnio, przez jakiś tydzień codziennie miewał podobny sen. Stał na samym początku sam w jakimś pustym pokoju. Ściany były jakby zielononiebieskie tak samo jak sufit i podłoga. Jakby był w pudle. Kiedy obejrzał się do tyłu i powrócił wzrokiem znów przed siebie zobaczył sylwetkę stojącą do niego tyłem. Jedynie, co pamiętał to, to, że osoba a raczej chłopak był szczupły i na pewno od niego wyższy. Miał jasne włosy, można nawet powiedzieć, że blond. Ręce miał w kieszeniach czarnych spodni a granatowa koszula w białe kropki miała rękawy podwinięte do przedramion. Stali tak przez chwile w bezruchu. Po chwili chłopak przed nim zagwizdał coś a Xiumin wręcz podskoczył przestraszony. Do tego momentu zawsze było tak samo. Później chłopka mówił. Ale za każdym razem coś innego. Za pierwszym razem to były dość dziwne dla Minseoka słowa.

„Dalej jesteś płochliwy? To zabawne…taki duży chłopak. Dawno się nie widzieliśmy. A raczej…ja dawno ciebie nie widziałem. Ty nie miałeś takiej przyjemności. Żałuj, bo niezłe ze mnie ciacho.”

Sam nie wiedział jak ma interpretować ten pierwszy sen. Każdy kolejny jego dialog w innym śnie zaczynał się od słów „ Dalej taki płochliwy? To zabawne…taki duży chłopak.”. Ale później było zawsze inaczej. Tego dnia znów mu się to śniło. Chłopak powiedział coś, co nie dawało mu spokoju przez cały dzień.

-„Dalej taki płochliwy? To zabawne…taki duży chłopak. Wiesz co, Boazi…myślę, że twoi rodzicie zasłużyli. Ty też zasłużyłeś.”

Nie rozumiał, na co mógł zasłużyć. To, że ów chłopak nazwał go „Boazi” już było zwyczajnie dziwne. Nikt nie nazywał go „Boazi”, ale dobrze wiedział, że ktoś kiedyś coś wspomniał…Zmarszczył brwi ściągając patelnie z jajecznicą i rzucając żółta papkę na talerz ruszył do swojego pokoju. Położył talerz na biurku i chciał odejść na łóżko, ale jego uwagę przykuła rozprostowana kartka.

Próbuję cię uświadomić, niewdzięczny dzieciaku. Schudnij albo będziesz miał problemy ze zdrowiem. Nie zdziw się jak następnym razem nazwę cię Boazi.

Przełknął ślinę. Teraz pamiętał ten dzień. Jak mogło mu umknąć, że ten nienormalny duch nazwał go „Boazi”? Zapomniał o tym, ale pamiętał o tym, że nazwał go grubym. Tak go to męczyło, że w końcu schudł.

- Pewnie jest dumny, cholerny troll- warknął pamiętając po tym dniu akcję typu białe majtki zafarbowane na różowo. Ulubiony pluszak na drzewie. Ten duch był cholernym dręczycielem, ale Xiumin rozumiał jego nudę. Chodź był wredny.

- Jasne, że jestem dumny Boazi

Talerz wypadł z jego rąk roztrzaskując się na miliony kawałeczków a jajecznicę szybko spałaszował jego pies. Na jego łóżku siedział chłopak ze snów. Teraz widząc go od przodu był lekko oszołomiony. Miał blond włosy a na nosie okulary w czarnych oprawkach. I był przystojny.

- Wiedziałem, że tak zareagujesz. Jestem zbyt boski żeby mnie zignorować- powiedział dumnie przymykając oczy a Xiumin uchylił delikatnie usta w niedowierzaniu. Jego cholerny osobisty duch jak gdyby nigdy nic siedział rozwalony obok jego Meopin, który swoją drogą zastrzygł znów uszami wskakując mu na kolana i rozkładając się swoim puchatym cielskiem niezwykle szybko zasnął.

- Twój królik jest dziwny- mruknął delikatnie gładząc zwierze po łebku. Kiedy nie usłyszą odpowiedzi zerknął na Minseoka i westchnął.- No co jest? Wiem, że jestem niewymownie przystojny, ale zabierz swoja szczękę do kupy. Musimy wymyślić, co robić przez następny miesiąc- powiedział unosząc ręce do góry. Xiumin natomiast był niewymownie zaszokowany.

         -Wiec… ogólnie byłeś ze mną przez całe moje życie?- Zapytał siedząc na drugim końcu łóżka, gdy duch nadal siedział po drugiej stronie. Kiwnął głową na potwierdzenie.- Widziałeś wszystko, co robiłem?- Zapytał.

- Yah dzieciaku- westchnął poprawiając okulary na swoim nosie.- Nie jestem zboczeńcem czy tam pedofilem. Nie widziałem jak robisz sobie dobrze chowając głowę pod poduszkę- powiedział zrzucając królika z nóg, czyszcząc dłonią spodnie starając się ściągnąć sierść.

- No ta…CO?!- Xiumin zbladł i odrzucił głowę do tyłu. Chłopak przed nim zachichotał.

- Jak można być aż tak zażenowany taką sytuacją?- Zapytał patrząc na niego z głupim uśmiechem.

- Nienawidzę cię- mruknął Xiumin.

- „Cię” czyli kogo?- Zapytał marszcząc brwi. Minseok powoli odchodził od zmysłów. To coś go wykończy szybciej niż on zdąży siebie.

- Ciebie!

- Czyli kogo?- I w tym momencie Xiumin zdał sobie sprawę ze czegoś istotnego. Nie zapytał go o imię.

- Jak masz na imię?

- W końcu zaczynasz łapać- pochwalił klaskając sarkastycznie w ręce.- Chen jestem drogi Boazi. To straszne, że przez osiemnaście lat swojego życia nie wiedziałeś jak najbliższa osoba z twojego otoczenia ma na imię- powiedział.

- Nie jesteś mi najbliższy- mruknął Xiumin marszcząc brwi. Chen całkiem słodko wysunął dolną wargę.

- Ale byłem najbliżej- powiedział z szerokim uśmiechem a Xiumin spuścił z niedowierzaniem głową.

- Więc mówisz,…że będziesz tu przez cały miesiąc.

- Dokładnie tak, Boazi

- Błagam przestań- jęknął chłopak.

- O co chodzi Boazi? Coś ci nie pasuje Boazi?- Chen widocznie świetnie się bawił denerwując Minseoka.

- Ja pierdole…

- O Boże Boazi brzydkie słowo!- Chen podskoczył udając wielce poruszonego tą sprawą.

- Zabije cię- warknął Min.

- Za późno- wyszczerzył się Chen a chłopak opadł na łóżko wykończony.- Jesteś taki słaby Boazi. Trzeba cię jakoś wzmocnić psychicznie- jęknął Chen stając przed nim. Xiumin wyprostował rękę uderzając go prosto w udo.- Cholera to bolało dzieciaku!- Jęknął rozmasowując miejsce.

- Jakim cudem mogę cię dotknąć?

- Wolno łapiesz Boazi- mruknął Chen.- Myślałem, że domyślisz się po tym jak twoja puchata kulka ubrudziła mi spodnie. Jestem teraz jakby…człowiekiem. Jednak niestety nie jesteś w stanie mnie zabić- powiedział udając wielki smutek.

- Ale mogę cię pobić…- powiedział złowróżbnie Xiumin wstając i ruszając w kierunku wcale nieporuszonego Chena. Kiedy Minseok zamachnął się nagle ciało przed nim zniknęło a on wpadł na biurko.

- A jednak nie- odparł wesoło Chen siedząc na szefie.

- Czyli ja umrę- jęknął drugi siadając na łóżku.

- Jestem tu by dotrzymać ci towarzystwa. Mogę robić, co chcesz- powiedział siadając na krześle.

- Idź sobie.

- Prócz oczywiście tego- powiedział wesoło okręcając się na siedzeniu. Minseok przegrał.

        Brązwłosy przyzwyczaił się już do codziennego widoku blondwłosego Chena stojącego w kuchni, kiedy on wracał ze szkoły. Zawsze czekało na niego jedzenie, chociaż sam Chen nie był w tym zbyt dobry. Xiuminowi jednak to nie przeszkadzało. Powoli zaczął się przyzwyczajać do męczącego charakteru ex-ducha. Był wredny i najwyraźniej było mu z tym dobrze.

            Xiumin jednak przyzwyczaił się do tego i po półtorej tygodnia robiło się już powoli nudno. Chen jednak wpadł na genialny plan by w weekend pojechać do lasu. Tak zrobili. Jednak w weekend rozpętała się straszliwa burza i nie wyściubili nosa z namiotów nudząc się trzykrotnie bardziej niż zwykle.

           - Jestem tu byś się nie nudził a ty się nudzisz- powiedział Chen, kiedy siedzieli razem w ostatnią wolna sobotę. Ten cały miesiąc mimo nudy pod koniec przeminął strasznie szybko. Zwłaszcza, że Chen naprawdę się starał i na początku Minseok nie miał ani chwili dla siebie. Chen odrabiał nawet za niego zadania domowe, kiedy ten drugi spał. Zawsze były w miarę dobrze, co sprawiało, że Xiumin czuł jakby go wykorzystywał. Wtedy Chen mówił: „Jestem tu dla ciebie. Mogę robić co zechcesz”. Więc się zamykał i tylko kiwał na to głową.

- Wiem przepraszam…ale zostały tylko dwa dni. Damy radę- powiedział leżąc obok niego na łóżku. Chen nie zmieniał ubrań, zawsze wyglądał tak samo schludnie i- Minseok musiał przyznać- równie przystojnie, co zwykle. Brązwłosy jedynie westchnął opierając głowę bardziej na poduszce. Nie wiedział czy był już tak bardzo znudzony czy oszalał, ale wpadł na pewien pomysł. Na pomysł, który w jego głowie był kompromitująco żenujący, ale za to niebywale interesujący.

- Chen?- Mruknął odwracając głowę w jego stronę. Jego profil był jak zwykle idealny z idealną linią szczęki. Cholerne duchy są cholernie idealne, pomyślał.

- Hmm?- Mruknął tamten odwracając się w jego stronę.

- Mam pewien pomysł. Coś, co mógłbyś dla mnie zrobić, żeby mi się nie nudziło- powiedział czując jak jego twarz powoli zaczyna płonąć. Chen gwałtownie usiadł i wlepił swoje świecące oczy w twarz Xiumina, który z ociąganiem także usiadł.

- Co takiego?- Zapytał unosząc brew z lekkim uśmiechem. Uśmiechem, który był czarujący.

- Zawsze mówisz, że jesteś tu by nie było mi nudno i zrobisz to, co będę tylko chciał- powiedział, jakby chcąc żeby Chen upewnił go w jego słowach. Blondyn pokiwał głową.

- To prawda. Wiec, o co chodzi?- Zapytał. Minseok przygryzł wargę starając się jeszcze chwile pomyśleć czy aby to na pewno dobry pomysł. Ah…pieprzyć to.

- Chciał…chciałbym żebyś…żebyś mnie pocałował Chen- powiedział Xiumin natychmiast spuszczając wzrok i zaciskając usta w wąską linię, po chwili wypuścił ciężko powietrze nadal nie otwierając oczu. Czuł jakby miły godziny a on jedynie słyszał szaleńcze bicie własnego serca. Czuł, że nie powinien tego mówić, że postąpił głupio. Chciał się wycofać. Zaśmiać się głupkowato całkiem, jak Chen, kiedy znów go wkręcił. Nie zdążył jednak. Delikatne wargi Chena zetknęły się z jego a on natychmiast otworzył oczy. Przez chwile wszystko przed nim wirowało, ale widział pasma blond włosów i okulary. Więc na pewno to był Chen. Przymknął oczy starając się uspokoić. Chciał tylko sprawdzić czy jego podejrzenia były prawdziwe. I chyba były, bo czując na własnych wargach delikatny dotyk tych należących do Chena jego serce na chwile się zatrzymało by przyspieszyć trzykrotnie. Zacisnął dłonie na prześcieradle a kiedy Chen się odsunął spuścił głowę. Przez chwile trwała ciężka dla Minseoka cisza. Kiedy podniósł głowę napotkał Chena z powalającym uśmiechem, który na prawdę go powalił.

- Ah…wiedziałem, że mi się nie oprzesz- powiedział. Xiumin uderzył się w czoło. Co on sobie myślał? Myślał, że Chen powie coś…

- Ale nie powiem, że mnie nie zaskoczyłeś Boazi. To było miłe uczucie. Mam nadzieję, że poprosisz mnie o takie miłe rzeczy częściej- dodał drapiąc się po głowie. Minseok myślał, że Chen powie właśnie coś w tym stylu. Prychnął ze śmiechem i zerknął na blondyna z ukosa.

- Więc nie krępuj się- powiedział a Chen spojrzała nie niego zbity z tropu.- Co się patrzysz?- Zapytał patrząc na niego „oburzony”.- Powiedziałem, że masz mnie całować!- Krzyknął, po czym zaśmiał się, kiedy Chen pokręcił z uśmiechem i niedowierzaniem głową. Złapał go za kark przyciągając do kolejnego pocałunku. Trochę bardziej odważnego. Lecz nadal równie przyjemnego.

          - Co się stanie jak rodzice przyjadą?- Zapytał Minseok znów leżąc na łóżku. Chen siedział na jego pośladkach i masował mu plecy. Kolejne pożyteczne i przyjemne polecenie.

- Ja zniknę. Ty zostaniesz- powiedział Chen uciskając mocniej ramiona wywołując ciche westchnienie Xiumina.

- Szkoda- mruknął brunet..

- Oh…tak się do mnie przewiązałeś?- Zapytał Chen czochrając mu włosy.- Nasz Boazi tak wydoroślał. Ah wiem!- Zakrzyknął.- Będziesz tęsknił, bo nie będziesz miał nikogo, kto będzie robił za ciebie zadania, co?- Zapytał przebiegle się uśmiechając. Minseok zaśmiał się.

- Ah…przejrzałeś mnie draniu- mruknął i oboje zaśmiali się. Chen zszedł z niego, kiedy skończył swój masaż. Xiumin zadowolony odwrócił się na plecy przeciągając.

- Co teraz?- Zapytał Chen.

- Korzystając z okazji, że niedługo znikniesz…- zaczął a Chen przewrócił oczami mając w zamiarze złapać za plecak drugiego i wyszukać jego zadanie domowe.-…chce kolejny pocałunek- powiedział a ręce Chena zastygły w bezruchu, po czym odwrócił głowę patrząc uważnie na Xiumina, który tylko uniósł brwi w oczekiwaniu. Chen prychnął rozbawiony.

- Aish….jesteś zachłanny dzieciaku- powiedział pochylając się i już bez żadnych sprzeciwów składając na ustach bruneta kolejny pocałunek. Xiumin uchylił delikatnie wargi po tym, kiedy język Chena przejechał po jego dolnej wardze. Westchnął lekko, kiedy Chen dokładnie badał wnętrze jego ust zachęcając także jego język do spróbowania podobnych rzeczy. Ten pocałunek trwał dłużej niż wszystkie poprzednie, o które prosił Minseok. Był przepełniony pewnym uczuciem, które oboje czuli, ale nie chcieli o nim mówić na głos. Kiedy Chen odsunął się ich usta łączyła cienka nić śliny, którą przerwał Xiumin przejeżdżając kciukiem po wargach Chena.

- Jednak za tym będę tęsknić bardziej- mruknął trochę nieprzytomnie Minseok. Chen zaśmiał się spuszczając wzrok. Xiumin ściągnął dłoń z jego twarzy.

- Ah ten dzieciak…jesteś już zmęczony. Powinieneś iść spać. Będę mógł zrobić twoje zadania w spokoju a nie, co chwile będziesz mnie wołał o kolejne pocałunki niewyżyty seksualnie bachorze- powiedział prostując się. Xiumin wydął usta.

- Nie jestem niewyżyty. Przecież wiesz, co robie wieczorami- mruknął a Chen uśmiechnął się szeroko.- YAH! NA SERIO TO ROBISZ?!- Krzyknął rzucając w Chena poduszka.

            Kiedy blondyn odrobił zadania, położył się znów obok powoli usypiającego Xiumina.

- Jak rodzice przyjadą to jak będę mógł znów cię spotkać?- Zapytał.

- Będziesz musiał być sam- powiedział.

- Często bywam sam poza szkołą- mruknął.

- Dookoła są inni ludzie, których nie znasz- powiedział Chen.

- Musze się wyprowadzić- powiedział marszcząc brwi. Chen zerknął na niego z niedowierzaniem.

- Na serio?- Zapytał.

- No tak? Kto mi będzie robił jeść, robił zadania i kto mnie będzie całował? – Zapytał a Chen gapił się przez chwile na niego z niedowierzaniem, po czym przeczesał dłonią włosy.

- Ah ten zachłanny dzieciak…Yah! Nie możesz mnie mieć na zawsze!- Zakrzyknął. Xiumin usiadł.

- Dlaczego nie? Przecież jesteś ze mną od zawsze.

- No bo…nie

- Oh ChenChen słaby argument- powiedział Minseok.

- Nie wiem czy tak się da- powiedział Chen drapiąc się po karku.

- Zawsze warto spróbować. A tym czasem bądź łaskaw odwracać się do mnie twarzą w snach. Może mi się przyśni coś fajnego niż tylko twoja gadanina…- mruknął przykrywając się kołdrą.

- Na przykład co?- Zapytał Chen patrząc na niego uważnie, pochylając się nad nim. Xiumin pocałował jego policzek.

- Na przykład jak mnie całujesz a nie gadasz- wymruczał, po czym po chwili zasnął.

- Ah…ten zachłanny i niewdzięczny dzieciak…czemu nie mogłem dostać jakiejś ślicznej Europejki?- Jęknął jednak uśmiechnął się trochę rozczulony widokiem śpiącego Minseoka. Położył się obok i pozwolił by wraz z nadejściem rana jego fizyczna postać zniknęła.

>*< 

Rano Minseok czuł pustkę, gdy nie zobaczył wyrzeczonego Chena patrzącego na niego zdecydowanie ze zbyt małej odległości. Westchnął jednak i wstał ubierając się.

- Jeśli znów mnie obserwujesz…wiedz, że chcę dzisiaj z tobą sen. Masz mnie pocałować, bo mi smutno- powiedział i wyszedł z pokoju zatrzymując się jednak przed drzwiami. Usłyszał cichy huk co oznaczało, że Chen był w pokoju. Uśmiechnął się do siebie i zszedł na dół zastając swoich rodziców.

         Kiedy poszedł spać nie myślał już o tym czy Chen go pocałuje czy nie. Chciał go tylko zobaczyć. I zobaczył. Chen siedział na ławce w tym głupim zielononiebieskim pudełku. Tym razem miał czarne jeasny, biały t-shirt z jakimś napisem i skórę podwinięta do ramion. Jego okulary nadal były na nosie a on czytał książkę. Xiumin dosiadł się do niego a w tedy Chen zaczął czytać na głos. Były to wiersze. Przez kolejny tydzień Chen czytał mu inny wiersz. Pewnej nocy sceneria odrobinę się zmieniła. Chen stał przy ścianach i rysował piękne wysokie drzewa, na ziemi przed Xiuminem była wielka plama wody symbolizująca jeziorko. Wyglądało całkiem jak w dziwnym parku. Minseok obszedł „jeziorko” i ruszył w stronę ławki siadając na niej po chwili. Chen dołączył do niego wyciągając z wewnętrznej kieszeni skóry tomik, który tak dobrze znał Minsoek. Czasem chciał powiedzieć, że Chen naprawdę niezwykle wyglądał w tym nowym stroju. Jeszcze bardziej przystojnie i cholernie pociągająco i seksownie, ale nic chciał przerywać mu w czytaniu. Chen miał piękny glos i czuł się czasem jakby śpiewał te wiersze a nie czytał. Tym razem Chen położył tomik na jego nogach i uśmiechnął się. Po chwili zaczął recytować a na policzkach Minseoka pojawiały się delikatne rumieńce. Spuścił głowę i słuchał z uśmiechem do samego końca. A kiedy Chen skończył uniósł jego głowę za brodę i złożył na ustach czuły pocałunek.

- Jestem dumny. Byłeś cierpliwy. Wiem, że na to czekałeś- powiedział, po czym wstał i odszedł. Xiumin dalej oczarowany siedział na ławce. Otworzył tomik na zaznaczonej stronie i czytał wiersz, który recytował Chen aż do momentu, kiedy się nie obudził. Rano pamiętał go na pamięć.

Chcę kupić miłość,

ale kto ją sprzeda?

Chcę sprzedać smutek,

ale kto go kupi?

Nikt nie chce sprzedać i nikt nie chce kupić.

Oto czemu smutek i miłość są wieczne.

Jaki jest kształt miłość?

okrągły czy owalny?

Jaka jest miłość? Długa czy krótka?

Nie wiem, jak długa, i nie wiem, jak krótka.

Wiem tylko, że nie znam jej końca.

Uwielbiam ten wiersz na końcu...tyle się naszukałam i znalazłam taki piękny ;____; Chen w blond włosach i okularach to coś co powinno być nielegalne i on mnie zabił, więc czytacie paplaniny zombie, pozdrawiam. Chciałam jeszcze tylko powiedzieć, że ze względu na to, że zbliża się koniec wakacji (BUUUUUUU~!) musiałam trochę zmienić częstotliwość dodawania notek. Według starego systemu powinno pojawić się dzisiaj BangLo a ChenMin być w tamtym tygodniu. Ale teraz będzie to wyglądało tak, że wygrany pairing będzie na następną sobotę bym miała więcej czasu na napisanie go. To chyba tyle...mam nadzieję, że się podobało, nie spieprzyłam jak zwykle no i najważniejsze jest zdanie Natalie ^^ Do zobaczenia za tydzień z BangLo ^^

G.G

PS Zanim zagłosujecie w sondzie, proszę zaglądnijcie do "Kolejki". Później niektórzy z was są zaskoczeni, że wygrany pairing ma takie gatunki. Dziękuję.