"Talk through Flowers"

Ayo wassuuup! xD 

Ostatnie dni wolności nieprawdaż? Przybywam wiec do was z fluffiastym LuBaekiem dla jakiegoś Anonima co zamówienie złożył na ask.fm. Juz dawno żaden ff nie sprawiał mi tyle problemów co ten bo w ogóle nie maiłam na niegpo pomysłu. W ogóle. Nic, zero non ale w końcu coś przyszło. Ale jest za krótko przynajmniej jak dla mnie. Eh. No nic. Tak czy inaczej zapraszam ^^

Tytuł: "Talk through Flowers"
Gatunek: fluff, AU
Pairing: LuBaek (EXO)
Autor: Gomili.Giza
Korekta by Nejimakidori

Belladonna (milczenie)

            - Jak ty go poznałeś?

Zerknąłem z uśmiechem na mojego znajomego, który patrzył z podziwem na chłopaka siedzącego na kanapie za nami. Miał puszystą czuprynę blond włosów, a opatulony był grubym kocem, w którym zanurzał swój nos. Uśmiechnąłem się lekko.

            - W kwiaciarni - odparłem.

            Kawiarnia, w której pracowałem znajdowała się w miejscu, gdzie przewijało się naprawdę wiele osób. Codziennie odwiedzał nas ktoś obcy i czasem ciężko było mi wyłonić naszych starych klientów. Także sklepy dookoła często szybko się zmieniały, zwłaszcza ten naprzeciw kawiarni. Na początku był tam butik, później salon fryzjerski i kolejna kawiarnia; teraz pomieszczenia stało puste i byłem ciekaw, co tam tym razem powstanie. Pewnego dnia, gdy szedłem do pracy, były tam jakieś prace remontowe. Trwały z dobry miesiąc, zanim otworzono tam… kwiaciarnię. Z zewnątrz przyciągała wzrok swoim subtelnym wyglądem i delikatnymi kolorami oraz dobrze dobranymi kwiatami na wystawie. Szyld był mały, ale  widoczny, a do wnętrza zapraszała cicha muzyka. Zawsze lubiłem zachodzić do niej i kupować sobie nowe kwiaty do mieszkania, by rozjaśnić je i wpuścić do niego trochę pięknych zapachów. Z przestrachem obserwowałem, jak kwiaciarnia traci klientów. Bardzo nie chciałem, by została zamknięta.

            - Baekhyun-ah! Mógłbyś wziąć jutro moją zmianę? Będziesz miał później trzydniowy weekend, okay? - zapytał jeden z moich kolegów z pracy. Zgodziłem się. Mogłem przyjść jutro do pracy, gdyż trzydniowy weekend brzmiał świetnie.

            Następnego ranka, jak zwykle widziałem właścicielkę kwiaciarni otwierającą swój sklep. Skłoniłem się jej i otworzyłem kawiarnię. Ruch był bardzo niewielki, więc na przerwie usiadłem sobie na tarasie przed naszą kawiarnią, pijąc kawę i jedząc jakieś ciastko. W tym momencie w głębi kwiaciarni zauważyłem kogoś, kto nie był starszą, miłą panią, sprzedającą kwiaty. Był to drobny chłopak; do twarzy miał przyklejony subtelny uśmiech i prezentował się przeuroczo. Przekrzywiłem głowę, przyglądając mu się. Nie witał klientów, nie pytał o to, co chcą. Kiwał jedynie głową na ich słowa. Było to dziwne zachowanie, zwłaszcza, że cały czas się uśmiechał. Zostawiłem swoje jedzenie na stole i ruszyłem z ciekawości do kwiaciarni.

            - Dzień dobry – powiedziałem na wejściu. Chłopak skłonił się, dalej wykonując zamówienie kobiety przed nim. Rozejrzałem się po pomieszczeniu, zauważając nową rzecz -  wielką tablicę, gdzie wypisane były znaczenia kwiatów. Uśmiechnąłem się na to głupkowato, ale nie przestałem czytać. Obok nazwy kwiatu było jego zdjęcie i opis jego znaczenia. Nagle przed oczami ujrzałem trzy kwiaty. Jeszcze zanim spojrzałem kto je trzyma, zerknąłem na tablicę. Jawor, malwa.

            - Ciekawość, gościnność – odczytałem, a kiedy spojrzałem w bok, zobaczyłem  tego uroczego chłopaka. Jego dłonie były całkiem jak ręce dziecka. Skłonił mi się i odrzucił dwa kwiaty, pozostawiając w swojej ręce jawor.

            - Ciekawość…- mruknąłem i spojrzałem w jego duże, brązowe oczy. Uśmiechnął się, a następnie odwrócił i ruszył z powrotem do lady. Spojrzałem rozkojarzony na starszą kobietę. Uśmiechnęła się pobłażliwie, patrząc na swojego nowego podopiecznego, który pieczołowicie układał kolejne kwiaty w bukiet.

            - Uroczy…ma dużo gracji- powiedziała, łapiąc w ręce nasturcje, a ja nie mogłem się  nie uśmiechnąć.

            - Tak, ale czemu on…

            - …Nie mówi? On nie mówi. I tak zwyczajnie. Okrutne…- powiedziała, biorąc białą różę. Żal serca. Patrzyłem oniemiały na chłopaka.

            - Tak…naprawdę?- zapytałem zbity z tropu. Ona tylko smutno pokiwała głową.

            - Za to rozmawia przez kwiaty. To niesamowite, jak dobrze się w nich odnajduje i jak dobrze zna ich znaczenia. Niektórych słów jednak nie może określić kwiatem. Wtedy jest smutny – oznajmiła, pokazując mi dzwonek. Smutek. Pokiwałem głową, jakbym rozumiał, ale nie rozumiałem. Skoro nie mówił, porozumiewał się chyba językiem migowym… ale żeby kwiatami? To było dziwne, ale i fascynujące. Zerknąłem jeszcze raz na tablicę i łapiąc w ręce jedne z kwiatów,  ruszyłem w jego stronę. Z uśmiechem wręczyłem mu miesięcznice. Po chwili chwyciłem także jawor , chmiel, maciejkę i azalie, a potem ułożyłem je w odpowiedniej kolejności. Miesięcznica, chmiel, jawor, maciejka i azalia. Fascynacja, niesprawiedliwość, ciekawość, akceptacja, podziw.

Chłopak uśmiechnął się promiennie i pokiwał głową, a później złapał kartkę i naskrobał na niej kilka słów. „Jestem Luhan. Miło mi cię poznać.”

            - Baekhyun. Pracuję w kawiarni – odpowiedziałem, a on wychylił się, by dostrzec kawiarnię w której pracowałem. Uśmiechnął się i pokiwał głową, po chwili robiąc taką minę jakby chciał zapytać, czy chciałbym coś kupić.- Muszę wracać do pracy. Do zobaczenia – powiedziałem i  pomachałem również starszej kobiecie. Od tego dnia przychodziłem tam codziennie. Niestety, Luhan nie przebywał tam zawsze. Kiedy wchodziłem do kwiaciarni, właścicielka dawała mi kwiat, do którego przyczepiona była malutka karteczka zapełniona drobnym pismem Luhana. Zazwyczaj był to tymianek. Tęsknię.

Z każdego liściku dowiadywałem się o Luhanie odrobinę więcej. Nie było mowy o tym, żebym rozmawiał z nim wiecznie za pomocą kwiatów, bo nie było tyle zarówno ich, jak i określeń na słowa, których ja i Luhan chcielibyśmy użyć. Nie znałem migowego, więc chłopak zazwyczaj do mnie pisał. Gdy on zostawiał mi wiadomości, po przeczytaniu wybierałem odpowiedni kwiat i także zostawiałem wiadomość u kobiety, wracając do mieszkania.

Luhan: tymianek (tęsknię).

Baekhyun: złoceń (cierpliwość).

Luhan: łubin (pretensje).

Baekhyun: chmiel (niesprawiedliwość).

Luhan: tarnina (kontaktuj się ze mną).

Baekhyun: fiołek wonny (często o tobie myślę).

Luhan: amarylis (nieśmiałość).

Baekhyun: mieczyk (spotkajmy się).

Luhan: maciejka (akceptacja).

            Tak przez ostanie twa tygodnie wyglądały rozmowy moje i Luhana. Nie chciałem się z nim spotykać bo planowałem mu zrobić niespodziankę. W czasie pracy i po niej uczyłem się języka migowego, by chociaż potrafić się z nim przywitać, pożegnać i powiedzieć kilka słów. Nie wiem sam dlaczego taki byłem. Nie znałem go przecież zbyt długo. Z trzy miesiące? Cały czas miałem przed oczami jego delikatną twarz i czułem się okropnie z tym, że nigdy nie będę w stanie usłyszeć jego głosu. Byłem pewny, że brzmi pięknie, niczym głos anioła. Luhan czasem mi przypominał takiego anioła. Był delikatny, pomagał wszystkim bezinteresownie…po prostu był. Zostawiłem w kwiaciarni liścik z informacjami dotyczącymi naszego spotkania i ruszyłem szybko do racy. Co chwilę zerkałem przez szyby, by zobaczyć, czy Luhan już poszedł. Kiedy zobaczyłem go wchodzącego do kwiaciarni, poczułem dziwne ukłucie w sercu. Uśmiechnąłem się szeroko i odliczałem w głowie godziny do końca mojej zmiany.

            Z kawiarni wyleciałem jakby mnie gonił sam diabeł. Wpadłem do kwiaciarni kiedy Luhan ubierał kurtkę. Uśmiechnął się i pomachał mi. Odwzajemniłem szeroko uśmiech i razem ruszyliśmy w stronę miasta. Zatrzymałem Luhana przed jakimś sklepem, i w języku migowym przywitałem się z nim. Zaklaskał uroczo w dłonie i odpowiedział mi, a ja czułem się jak jakiś mistrz czy czarodziej, bo takiego uśmiechu u Luhana jeszcze nie widziałem. Zapytałem go jeszcze jak się czuje i był tak miły, że odpowiedział mi prostym „dobrze”, bo pewnie inaczej bym nie zrozumiał. Przypominając sobie jeszcze jedno, powiedziałem, że pójdziemy na bubble tea, a on w wciągnął głęboko powietrze i znów zaklaskał, po chwili informując mnie, że ją uwielbia.

            - W takim razie chodźmy. Wybacz, ale więcej chyba nie umiem - powiedziałem speszony. Luhan zaśmiał się bezgłośnie i pokiwał głową, formując krótkie „dziękuję”. Następnie ruszyliśmy ramię w ramię w stronę miejsca, gdzie moglibyśmy kupić napoje. Mimo, iż ja mówiłem do Luhana, a on musiał pisać, nie było to jakoś bardzo niezręczne. Luhan szybko pisał, a ja mówiłem na tyle długo, by mógł napisać swoją odpowiedź, zupełnie jakby odpowiadał mi ustnie. W pewnym momencie skończyły się nam kartki. Skoczyłem do sklepu, gdzie kupiłem jakiś notatnik i mogliśmy kontynuować rozmowę. Kiedy skończyliśmy pić, zaproponowałem, że odprowadzę go do domu. Podczas drogi cały czas skrobał coś w zeszycie, a następnie wyrwał kartkę z podziękowaniami za mile spędzony czas.

            - Drobiazg. Możemy się spotykać częściej – powiedziałem, a on uśmiechnął się delikatnie, po czym na jego policzkach wykwitły słabe rumieńce. Luhan szarpnął mnie lekko za rękaw, wskazując z uśmiechem na dom. Zrozumiałem, że już dotarliśmy na miejsce. Jego dom był dość spory, ale przytulny, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie, gdy patrzyło się na niego od zewnątrz.

            - Do zobaczenia, Lulu – rzekłem, a on uśmiechnął się, wspinając na palce i składając na moim policzku pocałunek. Wsunął rezedę do mojej kieszeni, po czym szybko czmychnął w stronę domu. Stałem tam jeszcze chwilę, całkiem oszołomiony. Zmarszczyłem brwi, grzebiąc w kieszeni i znajdując piękny rysunek kwiatu. Niestety nie wiedziałem, co oznacza. Zerkając na zegarek stwierdziłem, że jeśli się pośpieszę, to zdążę dojść do kwiaciarni, a tam starsza pani może mnie oświeci.

            Na miejscu byłem jeszcze przed zamknięciem. Kiedy pokazałem jej rysunek, uśmiechnęła się promiennie i wręczyła mi kwiat, który po chwili rozpoznałem na tablicy.

Rezeda( kocham i mam nadzieję).

            - I tyle?- zapytał kolega, a ja zaśmiałem się.

            - Czerwona róża powie ci najwięcej – oznajmiłem, patrząc na Luhana, który na te słowa znów się zarumienił i delikatnie uśmiechnął.

            - Nie rozumiem – zaśmiałem się znów, podchodząc do Luhana i składając na jego rumianych ustach delikatny pocałunek. Przytuliłem go.

            - Kocham cię najbardziej na świecie – mruknąłem, wkładając czerwoną różę między włosy Luhana. Wyglądał jeszcze bardziej uroczo, a jego policzki przybrały kolor kwiatu. Podał mi czerwonego astra, a ja pokręciłem głową.

            - Nieprawda, ja kocham ciebie bardziej, niż ty- uśmiechnąłem się. Mowa kwiatów to coś, co sprawia, że moje rozmowy z Luhanem stają się jeszcze bardziej wyjątkowe..

Dalia (niebezpieczna przyjemność)

            Niedługo po tym, jak zacząłem spotykać się z Luhanem, przestałem pracować w kawiarni i przeniosłem się do kwiaciarni. Pomagałem Luhanowi. Właścicielka całkiem niedawno zmarła i oboje byliśmy w szoku, że przepisała lokal na Lu, a nie na kogoś ze swojej rodziny. Luhan przez cały miesiąc nosił przy sobie hortensje, pokazując światu jak bardzo boli go dusza po stracie kobiety. Mimo, iż świat nie wiedział zazwyczaj co oznacza kwiat, wystarczyło, że ja wiedziałem. Codziennie przynosiłem świeżą, zieloną miętę i robiłem z niej napój, a resztę zostawiałem na stole. Luhan zawsze się do mnie uśmiechał, kiedy tylko ją widział.

            - Nie smuć się już - powiedziałem pewnego dnia, siadając na kanapie obok niego i podając mu przygotowaną miętę. Wziął ciepły kubek w swoje delikatne ręce i uśmiechnął się delikatnie, upijając łyk naparu. Po chwili odstawił go na stół. Przekazałam mu w języku migowym, że się o niego martwię, a on tylko uderzył mnie lekko w ręce, kręcąc głową. Mimo, że opanowałem język migowy do perfekcji, Luhan nie lubił kiedy się nim posługiwałem. Chciał, bym do niego mówił. Uważał, że mam ładny głos. Pokręciłem głową i skierowałem swój wzrok na jego dłonie.

            Mówiłem ci już, byś mi tu nie migał. Masz do mnie mówić. I nie martw się, już mi lepiej. Na potwierdzenie na jego ustach zakwitł delikatny uśmiech. Westchnąłem tylko.

            - Dobrze, nie będę, ale dalej się martwię – powiedziałem, przyciągając go do siebie tak, by jego nogi leżały na moich kolanach. Luhan był niczym lalka albo pluszak. Najpiękniejsza na świecie i tylko moja. Wplotłem palce w jego miękkie włosy, kiedy on uczepił się mojej koszulki.

            - Pójdziemy jutro do kina?- zapytałem. Delikatne kiwnięcie głowy pozwoliło mi stwierdzić, że Luhan  jest jak najbardziej za tym pomysłem. Odsunąłem się i pocałowałem go lekko w czoło.

            - Wypij do końca – poprosiłem, wskazując na kubek. Wydął uroczo wargę.

            Nie jestem dzieckiem, nie mów takim tonem. Napuszył delikatnie policzki.

            - Ale czasem na takie wyglądasz – zaśmiałem się, unikając rzucanej we mnie poduszki i ruszyłem do kuchni.

            Luhan w końcu uśmiechał się tak, jak zawsze. Dzisiaj czekaliśmy na dostawę jakichś kwiatów i zostaliśmy w kwiaciarni po godzinach. Luhan jak zwykle kręcił się po lokalu sprawdzając wszystko, a ja siedziałem za ladą i obserwowałem go z delikatnym uśmiechem. Był strasznie zwinny, przeciskając się między regałami z kwiatami. Zaśmiałem się, kiedy chyba po raz setny sprawdzał, czy zamknął główne wejście. Rzucił mi tylko oburzone spojrzenie, na co uśmiechnąłem się lekko, wyciągając ręce w jego stronę. To był gest, od którego nie byłem w stanie odzwyczaić się w jego obecności. Luhan subtelnie odwzajemnił uśmiech, podchodząc do mnie i wtulając się w moje ramiona i siadając na moich kolanach. Musiał włóczyć się gdzieś między regałami z forsycjami, bo pachniał…burzą uczuć. Z lekkim wahaniem pocałowałem go delikatnie za uchem, co wywołało jego delikatne drgnięcie. Zacisnął mocniej swoje drobne dłonie wokół mojej szyi, a ja zacieśniłem uścisk na jego biodrach, przyciskając swoje usta do jego szyi. Skóra Luhana zawsze była taka delikatna, mlecznobiała, bez żadnej skazy. Wsunąłem powoli dłonie pod jego koszulkę, wywołując u niego słabe dreszcze. Oparł czoło o moje ramię, dając mi większy dostęp do jego szyi. Łagodnie gładziłem jego boki, podczas gdy moje usta cały czas składały delikatne pocałunki na jego odkrytej skórze. Czułem mocny uścisk jego dłoni na moich plecach. To było dla nas  coś nowego. Sunąłem ręką coraz wyżej wzdłuż kręgosłupa, gdy moje usta zatrzymały się na jednym, konkretnym miejscu na szyi Luhana. Jego przyspieszony oddech odbijał się o moje ucho, a gdy się odsunąłem, mogłem podziwiać krwistoczerwony, malutki ślad, który otaczała biel skóry Luhana. Przypominała mi ostatnią, czerwoną różę pośród pozostałych białych w naszym sklepie. Przejechałem po miejscu palcem i uśmiechnąłem się słabo. Podskoczyłem, słysząc pukanie do tylnych drzwi. Luhan szybko ze mnie zeskoczył i  może mi się wydawało, ale chyba się nawet trząsł. Pomogłem mu odebrać kosze z kwiatami od mężczyzny, które zaczęliśmy układać na zapleczu, a następnie zamknąłem drzwi na klucz i ruszyłem do pomieszczenia, by położyć je na odpowiednie miejsce. Luhan stał do mnie plecami, a kiedy się do mnie odwrócił, w ręku trzymał delikatne, białe konwalie. Całuj mnie. Zaśmiałem się na to urocze zaproszenie i przycisnąłem swoje usta do warg Luhana, przyciągając go do siebie. Zarzucił mi ręce za szyję, wypuszczając z rąk delikatny kwiat. Dzisiejsza dostawa składała się z białych dyptam, fig i mnóstwa dalii.

            Namiętność;

            Erotyzm;

            Niebezpieczna przyjemność.

Co piękniejszego może być od całowania ukochanego, w towarzystwie pięknych kwiatów, wyrażających więcej, niż ktokolwiek by potrafił?

Dzięgiel (inspiracja)

            Mimo, że już więcej nie pracowałem w kawiarni, lubiłem od czasu do czasu zrobić jakąś dobrą herbatę czy kawę. Luhan okazał się być bardzo dobrym testerem. Pewnego dnia postanowiłem zrobić cos całkiem nowego. Ćwiczyłem przez cały ranek, specjalnie wstałem wcześniej. Luhan dalej kręcił się w łóżku, opatulając się całą kołdrą, a ja już od dłuższego czasu siedziałem w kuchni i ćwiczyłem. Po południu wysłałem Luhana na spacer, by dopracować wszystko. Nie był uszczęśliwiony wizją samotnego spaceru, ale wytłumaczyłem mu, że jestem strasznie zajęty i wynagrodzę mu to kiedy wróci. Pokiwał tylko głową i wyszedł,  a ja znów wróciłem do kuchni. Byłem pewny, że Luhan nie zapomniał. To był już rok, od kiedy byliśmy razem. Radość i ekscytacja rozsadzała mnie od środka, przygotowując wszystko w mieszkaniu. Wziąłem kwiaty, które dobrze odwzorowywały moje uczucia. Dużo czerwonych róż i tulipanów, szafirków i azalii. W końcu kocham go najbardziej na świecie, jest moim ideałem i podziwiam go.

Trzask drzwi uświadomił mnie, że Luhan już wrócił do domu. Patrzył na wszystko zaskoczonym wzrokiem, w ręku trzymając jakiś drobny pakunek. Uśmiechnąłem się, kiedy wbiegł w moje ramiona.

            Ja też cię kocham, Baekhyun-ah!

            - Przecież wiem, Lulu- zaśmiałem się, całując go. - Ale to nie wszystko. Rozbierz się i usiądź.- powiedziałem, ściągając z jego głowy czapkę. Pokiwał głową, zajmując miejsce na kanapie. Szedłem powoli w jego stronę z kawą w ręce. Cały dzień ćwiczyłem rysowanie na tym napoju i w końcu osiągnąłem sukces. Na piance widniał całkiem ładny rysunek szafirka i ozdobnego dzięgla. Luhan zasłonił usta z podziwu patrząc na kawę, a ja ze śmiechem obserwowałem, jak wyjmuje telefon i robi zdjęcie. W końcu przytulił mnie mocno i na moich kolanach położył pakunek.

            Wszystkiego najlepszego

Uśmiechnąłem się, rozpakowując prezent. W środku był wisiorek z Balladyną, dalią i dzięglem. Zaśmiałem się na te urocze zawieszki i zapiąłem bransoletkę na nadgarstku, przytulając do siebie chłopka.

            - Dziękuję, jest piękna- powiedziałem. Luhan wtulił twarz w moje ramię. Kwiaty wyrażają więcej, niż każde słowa.

No i wyszło takie coś...duma mnie nie rozpiera ale trochę się napracowałam jeśli chodzi o to znaczenie kwiatów xD Uh....jestem zła że to już koniec wakacji i boje się że nie będę miała czasu na pisanie ff tak jak kiedyś ale...jeszcze się zobaczy ^^ Przedmiotów mam mniej bo 15 a nie 19 xD I co jeszcze...ah tak. Widzę, że głosujecie na SeKai...sama nie wiem czy będę w stanie napisać tego ff wiec możliwe jest ze jeśli wygra, ukaże się inny( I znów przypominam do zaglądania do "Kolejki" przed głosowaniem.).Tak tylko uprzedzam chociażby dlatego, że to ciężki orzech do zgryzienia. Jak ktoś ciekawy jest całkowitego zamówienia to zapraszam na TU możecie je sobie przeczytać ^^ A tym czasem życzę wam dużo powodzenia  w nowych szkołach czy też na studiach czy też w starej szkole...whatever ^^ Hwaiting!

G.G

PS Ah bym zapomniałabym!Chciałam tylko tak powiedzieć na marginesie. Ostatnio zauważam, wchodząc na różne inne blogi niesamowitych autorek pod których notkami jest tak mało komentarzy, że to aż jest nie do pomyślenia. Nie chodzi tu o mnie bo ja już swoje kiedyś powiedziałam ale chodzi mi ogólnie, o inne blogi. Nie wiem czy niektórzy z was - Anonimy, cisi obserwatorzy i czytelnicy- wiecie jak wiele znaczy wasza opinia dla autora. To straszne jak niektórzy z was są nietaktowany i samolubni nie licząc się z uczuciami autorek, piszą tylko komentarz by dowiedzieć się o nowym rozdziale czy prosząc by przestała pisać o jednym fandomie i zaczęła pisać o innym. Autorki będą pisały o czym chcą, ile chcą i kiedy chcą a wy powinniście to uszanować. Ja może jestem wyjątkiem bo pisze na zamówienie. Ale wracając. Chodzi o ty by komentować. Mi napisanie oneshota zajmuje kilka godzin a czasem nawet sześć dni, ktoś pisze rozdział nawet tydzień by miał odpowiednia długość i nie był "na odwal się" a niektórzy nawet dłużej, więc możecie sobie wyobrazić jak cieszy te osoby dobry komentarz. A to nie zajmuje tak dużo czasu jak może wam się wydawać. Sama komentuje i przyznaje- czasem zajmuje mi to nawet 20 minut, ale tylko dlatego, że chcę by komentarz był dobry i pokazywał moje emocje po przeczytaniu i moja opinię. Wy możecie poświęcić dwie, trzy minuty na napisanie dobrego komentarza. Wierzę, że to potraficie i znów powtarzam- tu nie chodzi o mnie. Szanujcie blogi autorek, których historie czytacie i trzymajcie się zasady "Czytam = komentuję". To by było chyba na tyle. Sama idę teraz komentować kilka zaległych ff. Do zobaczenia ^^