"The Valley in Langwies"

Tytuł: "The Valley in Langwies"
Pairing: KyuHae (Super Junior)
Gatunek: AU, fluff, obyczaj
Rating: PG
Opis: "Piękno jest formą dobroci, która uspokaja nasze emocje, wywołuje uśmiech na twarzy. Dostrzec piękno czasem jest tak samo trudno jak czyjeś uczucia."

Uwagi: Muzyka kryję się pod "⋆". Trochę spóźnione Wesołych Świat! ♥

Korekta by Nejimakidori

⋆

            Najpiękniejsze miejsca znajdują się najczęściej w trudno dostępnych miejscach – by dostać się do wodospadu, trzeba przejść gęste lasy, pokonać dżunglę. Trud, jaki musimy wykonać jest wynagradzany pięknem, które nas wita po dotarciu na miejsce. Piękno jest formą dobroci uspokajającą nasze emocje i wywołującą uśmiech na twarzy.

            Kyuhyun dobrze znał to uczucie, kiedy piękno, które nas otacza jest przytłaczające, zbyt idealne, by patrzeć na nie tylko przez chwilę, przez godziny a nawet dni. Nie wystarczały mu ani godziny, ani dni. Kyuhyun podziwiał piękno, jakim otaczało go miejsce, w którym mieszkał od lat. Każdego dnia, o każdej godzinie czy w każdej innej minucie wydawało się go zachwycać w całkiem inny sposób. Od kiedy przeniósł się do Szwajcarii razem z rodziną, gdy był jeszcze mały, od tego momentu, kiedy jego jeszcze dziecięce spojrzenie padło na widok, jaki rozciągał się w niewielkim miasteczku, w którym miał zamieszkać, pokochał ten widok i miejsce z nim związane najmocniej jak potrafił.

            Ludzie wyjeżdżali z Langwies. To nie jest metropolia, a nawet zwyczajne miasto. W zimę często znikał prąd, a dostęp do Internetu prawie w ogóle nie istniał. Mimo wszystkich tych wad, zimna, braku połączenia z resztą świata czy zwyczajnie jakichś rozrywek w centrum miasteczka, Kyuhyun nigdy nie chciałby zamieszkać nigdzie indziej. Nawet jeśli według innych miałoby piękniejsze widoki, cudowne zabytki i rozrywki, które nigdy się nie nudzą. Langwies miało swój własny klimat, piękno, które stworzyła przyroda, nie człowiek, i Kyuhyun miał zamiar podziwiać je do końca swoich dni.

           

            Langwies mieści się w kantonie Grischun w Szwajcarii. Niewielkie miasteczko, czasem uznawane za wieś z mieszkańcami nie przekraczającymi liczby trzystu osób. Znajduje się ono na skraju doliny połączonej przez wiadukt z przeciwległym wzgórzem. W Langwies większość mieszkańców to obcokrajowcy, który docenili piękni miasteczka i osiedlili się w nim. Mocno zalesione i trudno dostępne zwyczajnie zauroczyło mieszkańców innych krajów. Wiadukt, przez który niezbyt często przejeżdża pociąg, tworzy trasę między Chur – stolicą kantonu Grischun – a Arosa, turystycznym miastem kantonu. Domy w miasteczku rozmieszczone są w skupiskach czasem oddzielonych od siebie o kilometry.

Praktycznie żaden dom w Langwies nie jest całkowicie biały. W zimę, kiedy śnieg pokrywa miasto puchem o wysokości nawet do trzech metrów, taki dom byłby niewidoczny.

            Kyuhyun mieszkał w domku o kolorze burgundowym. W lato i wiosnę jego dom idealnie współgrał z pięknym odcieniem zielonej trawy, w jesień harmonizował się z czerwonymi liśćmi krzaków, które jego mama posadziła dookoła domu, a w zimę idealnie odcinał się mocną barwą od delikatnej bieli śniegu. Dom mieścił się w jednym ze skupisk, które znajdowały się na urwisku niedaleko wiaduktu.

Na samym dnie urwiska płynął niewielki strumień, ciężko było go dostrzec między drzewami. To ten właśnie widok, zielonego oceanu drzew, pięknego białego wiaduktu i kolorowych domków pokochał jako mały chłopiec. To właśnie nad urwiskiem, na dość sporym kamieniu, Kyuhyun spędzał większość swojego wolnego czasu, podziwiając przelatujące ptaki, które wydawały się lecieć nisko, jednak głębokość doliny zmieniała punkt widzenia. Siadał na kamieniu, który wcześniej przykrywał kocem i zwyczajnie siedział, starając się zapamiętać każdy szczegół widoku, jaki się przed nim rozciągał.

            Kyuhyun nie miał rodzeństwa. Jego rodzice z Korei przenieśli się tutaj z nadal niewiadomych dla niego przyczyn, mimo że miał już dwadzieścia jeden lat, wciąż nie wiedział. Nie naciskał na nich, bo jeśli nie chcieli mu tego mówić, pewnie mieli swoje powody. Dom, w którym mieszkał składał się na parter, pierwsze piętro i poddasze. Ponieważ żaden z domów w Langwies nie był wielkich rozmiarów, na parterze zmieścił się jedynie niewielki salon z równie niewielką kuchnią, na piętrze znajdowała się sypialnia jego rodziców i łazienka, a pokój Kyuhyuna zajmował całe poddasze. Dom był najbardziej wysunięty w stronę urwiska ze wszystkich. Kyuhyun nawet z okna miał cudowny widok na dolinę.

Jego mama pracowała w piekarni w miasteczku, a jego ojciec był stolarzem, który tworzył meble w garażu obok domu. Oboje cieszyli się swoją pracą, a Kyuhyun czerpał przyjemność z pomagania im.

On sam jednak nigdzie nie pracował. Czasem dorabiał sobie albo w stolarni ojca czy w piekarni matki, ale pracował wtedy, kiedy potrzebował pieniędzy, co nie było częstym zjawiskiem.

Jego rodzice nigdy nie namawiali go do pracy gdziekolwiek. Wiedzieli, że ich syn jest trochę zamknięty w sobie i odsunięty od reszty społeczeństwa. Nie przepadał za towarzystwem innych ludzi, a tym bardziej obcych. Mimo iż Langwies było małym miasteczkiem i każdy znał każdego, czasem Kyuhyun znajdował na ulicach miasta nieznajome twarze. Wolał on spędzać czas samotnie, najczęściej wśród natury niż wśród rówieśników, których w wiosce nie było zbyt wielu. Kiedy jeszcze chodził do szkoły spotykał się czasem ze znajomymi z klasy, ale ich spotkania ograniczały się do zjedzenia wspólnego posiłku lub krótkiej rozmowy. Jego kuzyni, którzy mieszkali w Korei i czasem do nich przyjeżdżali zawsze śmiali się, że kiedy Kyuhyun dorośnie, nie będzie mógł znaleźć sobie żony, tym bardziej, że odkąd przyjechał do nowego kraju, nigdy nie opuścił miasteczka, w którym zamieszkali.

            Kyuhyun jednak nigdy się tym nie przejmował. Uważał, że jeżeli będzie potrzebował towarzystwa, to na pewno kogoś znajdzie, chociażby swoją matkę czy ojca. Żona, o której tak często wspominali kuzynowie, też znajdzie się sama, tak jak szczęście i powodzenie. Kyuhyun wierzył w przeznaczenie, że każda rzecz, jaką otrzymujemy nie jest przez przypadek, że wszystko jest odgórnie ustalone, a starania są zbyteczne, bo i tak przeznaczenie wygra.

Dlatego Kyuhyun uważał, że przyjazd do Szwajcarii nie jest przypadkiem, i fakt, że jego rodzice wybrali Langwies nie był oparty na wyborze najtańszego miejsca zamieszkania, a wszystko, co do tej pory go spotkało nie stało się dlatego, że się starał, tylko że ktoś chciał by tak było. Skoro tak wiele dobrego spotkało go tutaj, nie powinien opuszczać tego miejsca, bo prawdopodobieństwo, że spotka go w Langwies jeszcze wiele dobrego było bardzo wysokie, a Kyuhyun nie chciał igrać z losem. Nigdy.

            Pewnego listopadowego popołudnia, gdy na dworze zaczynało się powoli ściemniać, Kyuhyun jak zwykle udał się na swoje ulubione miejsce na skraju urwiska. Przyglądał się wiaduktowi i zastanawiał się, czy dzisiaj zdążył na przejazd pociągu, czy przyszedł za wcześnie albo za późno. Mimo iż mieszkał tu tak długo, nie był w stanie zapamiętać co chwilę zmieniającego się rozkładu jazdy pięknego, czerwonego pociągu, który przyjeżdżał do Langwies. Po ponad godzinie, kiedy wilk, który polował na sarny na przeciwległym wzgórzu zniknął ze swoją zdobyczą, Kyuhyun poczuł coś zimnego na policzku. Pomyślał, że może zaczyna padać i kiedy uniósł głowę do góry, zauważył, że to nie deszcz, a śnieg. Wielkie płatki śniegu spadające powoli osadzały się na dachach domów. Nie było ich wiele, ale to oznaczało, że w miasteczku już zaczyna się zima, mimo iż była dopiero połowa listopada. Kyuhyun westchnął lekko. Uwielbiał zimę, więc fakt, że w tym roku zaczęła się wcześniej niezmiernie go ucieszył. Wstał jednak z kamienia i złożył koc, bo mimo iż z chęcią poobserwowałby, jak dolina powoli zaczyna robić się biała, nie był odpowiednio ubrany na taką pogodę i chwilę później podążał jedną z brukowanych uliczek w stronę swojego domu.

            Kiedy tylko w miasteczku zostanie zauważony pierwszy śnieg, całe ono ożywa. Wszyscy zaczynają przygotowywać się do zimy, jaka każdego roku jest sroga i nieustępliwa. Leśniczy zaczynają magazynować posiłki dla zwierząt, którym w zimę ciężko będzie zdobyć pożywienie i coraz częściej znikają w lasach, by znaleźć odpowiednie miejsce na pozostawianie posiłku i oznaczenie go. Wszyscy kupcy, sprzedawcy i ludzie, którzy prowadzą sklepy, wyjeżdżają do większych miast po to, by zwiększyć zaopatrzenie na wszelki wypadek, gdyby wiadukt znów na dłuższy czas miał zasypać śnieg i uniemożliwić podróże.

Nauczyciele w szkołach przyspieszają z programem bo zdają sobie sprawę, że gdy tylko miasteczko zasypie śnieg, uczniowie nie będą w stanie dostać się do szkoły.

Wszyscy mieszkańcy już zaczynają zbierać sól i piasek, by odśnieżać wąskie uliczki.

Rodzina Kyuhyuna także zaczynała swoje coroczne przygotowania. Jego mama spędzała trochę więcej czasu w piekarni, upewniając się razem z resztą pracowników, że piece nie zepsują się przez całą zimę i że wszyscy mieszkańcy będą mieli dostęp do tego miejsca. Ojciec Kyuhyuna siedział długo w swojej stolarni, by skończyć wszystkie projekty, zanim ziemia pokryje się najcieńszą warstwą śniegu i, jak zwykle w zimę, zająć odrobinę miejsca w garażu na drewno do ogrzania domu.

Kyuhyun właśnie tym teraz się zajmował. W grubej kurtce, rękawiczkach i szaliku rąbał resztki drewna, które nie zostały porąbane wcześniej. Kiedy skończył, ruszył jeszcze do leśniczych, którzy tego dnia zwozili do miasteczka wszystkie chore drzewa wyciętez lasu i rozdawali mieszkańcom, by ci mogli wykorzystać je w dobry sposób.

Gdy wrócił, uporał się z tymi drzewami i zaczął układać wszystko w piwnicy, która opustoszała po zeszłorocznej zimie.

Po kilku godzinach wędrówki w górę i dół schodów do piwnicy, Kyuhyun wreszcie skończył chować tyle drewna, ile zmieściło się w pomieszczeniu i zaproponował ojcu pomoc w ukończeniu projektów, by szybciej wysprzątać garaż i tam schować drewno, zanim przemoknie.

            – Nie masz żadnych planów na tegoroczną zimę? – zapytał jego ojciec, gdy odbierał z rąk Kyuhyuna pomalowaną nogę jednego z krzeseł. Kyuhyun zamyślił się chwilę, malując oparcie tego samego krzesła na biało.

            – Nic nie przyszło mi do głowy jak na razie…– odpowiedział, odkładając na odpowiednie miejsce pomalowany kawałek drewna. Jego ojciec kiwnął głową, rysując jakiś wzór na nodze krzesła.

Przez resztę czasu pracowali w ciszy, a później matka Kyuhyuna przyniosła im coś do jedzenia i picia. Została chwilę, by poczekać aż zjedzą i zabrać talerze. W tym czasie rozmawiali cicho, rozbudzając wcześniej cichy garaż.

Kyuhyun z garażu wyszedł dość późno, mimo wszystko poinformował swoja matkę, że wychodzi i wróci najpóźniej za godzinę, zabierając po drodze koc, który leżał zawsze na szafce obok drzwi.

Na zewnątrz zrobiło się jeszcze zimniej, a jedynym światłem, jakie pozwalało Kyuhyunowi widzieć drogę, było światło księżyca i delikatny blask lamp wiszących nad drzwiami domków. Kiedy dotarł na miejsce, rozłożył koc na kamieniu i usadowił się na nim wygodnie, przyglądając się otoczonej w ciemności dolinie. Jedynie biały wiadukt zdawał się być narysowany na czarnej kartce, odcinał się od ciemności, którą tworzyła dolina. Kiedy po kilkunastu minutach usłyszał wycie wilka, stwierdził, że już najwyższy czas wracać do domu. Stając przed drzwiami ostatni raz obrócił się, by spojrzeć na widok za nim i następnie wkroczył do ciepłego wnętrza domu, słysząc wołanie jego matki, by przyszedł do kuchni po ciepłą herbatę.

            Zima do Langwies przybyła niezwykle szybko. Już pod koniec listopada cała dolina pokryta była przynajmniej metrową warstwą śniegu. Co wieczór mieszkańcy miasteczka spychali duże ilości śniegu z urwiska, by nie doszło do zasypania ich. I tak na następny dzień, świeża warstwa białego puchu pokrywała miasteczko od początku.

Kyuhyun razem z ojcem właśnie zajmowali się odśnieżaniem dachu piekarni jego matki. Mimo iż dachy wszystkich budynków były charakterystycznie pochyłe, by śnieg swobodnie z nich spadł, i tak zazwyczaj cieńsze warstwy śniegu osiadały na nim. Jego ojciec właśnie śmiał się z Kyuhyuna, kiedy ten poślizgnął się, na tyłku zjechał po dachu i z niewielkiej wysokości spadł na ziemię.

            – Zabawne – burknął tylko chłopak, otrzepując się ze śniegu. Mimo jego naburmuszonego tonu, na jego twarzy i tak zawitał uśmiech, kiedy obchodził piekarnię dookoła, by wspiąć się z powrotem na dach po drabinie. Z dachu budynku dokładnie widział całe miasteczko. Ludzie odśnieżali brukowane śnieżki, wszystkie samochody znikały w garażach, bo i tak na nic się im teraz nie przydadzą, a dzieci razem z psami bawiły się w stworzonych zaspach śniegu. Na dworze było nieznośnie zimno i wiało, a mróz szczypał w skórę, gdy tylko ta została odkryta zza warstw ubrania. Śnieg był dość nieprzyjemnym utrudnieniem, a słońce strasznie raziło po oczach, lecz mieszkańcy miasteczka zdawali się być szczęśliwi. Kyuhyun nie wiedział żadnej osoby z ponurą miną. Zima w każdym z mieszkańców budziła wewnętrzne dziecko i radość aż buzowała od każdego z osobna, sprawiając, że spacer przez zatłoczone ulice Langwies był przyjemnością.

            – Kiedy skończycie, pójdziemy do miasta na zakupy – poinformowała dwójkę mężczyzn matka Kyuhyuna, wyglądająca przez jedno z okien piekarni. Oni kiwnęli tylko głową i zabrali się do roboty.

Po zakupieniu wszystkich niezbędnych rzeczy w jedynym markecie, Kyuhyun wraz z rodzicami udał się na obiad do jednej z trzech restauracji. Chłopak zwrócił uwagę, że dwa hotele, które mieściły się w miasteczku już nie miały wywieszonych karteczek z napisem „wolne pokoje”, co oznaczało, że w tym roku turyści przybyli niezwykle szybko i zapewne równie szybko wrócą do domu. Na pewno zanim nadejdą burze śnieżne i zasypie wiadukt.

⋆

            Kiedy nadszedł grudzień, prawie wszyscy turyści wyjechali z miasteczka, a ci, którzy zostali, planowali to już w niedługim czasie. Wrócą dopiero w połowie lutego, kiedy pogoda trochę się poprawi, a śnieg zacznie topnieć.

            Kyuhyun nie myślał o tym zbyt wiele. To, czy turyści są w Langwies czy ich nie ma nie miało dla niego najmniejszego znaczenia, tak długo dopóki nie mieli zamiaru w jakiś sposób zmienić miasteczka. Dzisiejszy dzień był wyjątkowo spokojny. Teraz, siedząc jak zwykle na okrytym przez koc kamieniu, Kyuhyun zastanawiał się, co będzie robił przez całą zimę, bo ta zdawała się być w tym roku naprawdę ciężka i to oznaczało, że wychodzenie na dwór również  może być bardzo trudne. Kiedy miał już zamiar wstać i ruszyć z powrotem do domu, jego uwagę zwróciły niewyraźne krzyki i trzeszczące krzaki w pobliżu. Zmarszczył brwi i zwrócił się w stronę, z której dochodziły nietypowe dźwięki, po czym, kilka sekund później, czarna plama wskoczyła prosto na niego, zrzucając go z kamienia na miękki śnieg obok.

            – Karl?! O nie…– Kyuhyun tylko tyle był w stanie usłyszeć spod wielkiego cielska szwedzkiego lapphunda, który właśnie okazywał swoją radość na jego widok, zwyczajnie na nim leżąc i ociężale dysząc. Kiedy już myślał, że tak długo będzie tu leżał, aż psu się nie znudzi, ciężar z jego ciała zniknął i przed jego oczami, zamiast czarnej długiej sierści i zadowolonego pyska, ukazała się zmartwiona twarz przestraszonego chłopaka.– Nic ci nie jest? – zapytał szybko, łapiąc Kyuhyuna za bezwładnie leżącą rękę i podciągając go do siadu. W czasie kiedy Kyuhyun próbował zatrzymać kręcący się przed jego oczami świat, Karl – bo tak wabił się wielki szwedzki lapphund – skamlał cicho, gdy ubrany w grubą, czerwoną, puchową kurtkę chłopak karcił swojego nieposłusznego pupila.

            – Wszystko w porządku – mruknął niewyraźnie Kyuhyun, wspierając się na kamieniu, by wstać. Karl spojrzał na niego wielkimi smutnymi oczami pobitego psa i Kyuhyun naprawdę nie mógł być na niego zły, zwłaszcza że sekundę później ocierał głowę o jego dłoń, by chłopak go pogłaskał.

            – Przepraszam za niego, gdy tylko spadł śnieg, znów chyba pomyślał, że jest małym szczeniakiem i że gdy na kogoś wskoczy, ten ktoś na pewno go utrzyma – powiedział chłopak z lekkim rozbawieniem na widok własnego psa, przepraszającego w swój bardzo specyficzny sposób.

            – Nic się nie stało – rzekł z uśmiechem Kyuhyun, bo Karl, jak na tak wielkiego psa, był naprawdę strasznie uroczy i zdecydowanie zachowywał się jak mały szczeniak, którym już nie był. Właściciel psa odetchnął z ulgą i zaśmiał się, kiedy Karl zadowolony szczeknął, chyba wyczuwając, że jego pan się już rozluźnił.

            – Jestem Donghae – przedstawił się chłopak i wyciągnął dłoń, którą Kyuhyun po chwili sam uścisnął, przedstawiając się. Kyuhyun nie wiedział, ile razem z Donghae siedzieli na kamieniu i rozmawiali. Karl latał w kółko, niszcząc powstałe hałdy śniegu, a oni śmiali się z tego, jak bardzo był szczęśliwy. Godzinę później Donghae zapiął smycz na obroży Karla i ruszyli w stronę miasteczka, a Kyuhyun zabrał koc i wrócił do domu.

            – Długo cię nie było – zauważyła jego mama, podając mu ciepłą herbatę.

            – Spotkałem kogoś po drodze – odpowiedział na to chłopak. Starsza kobieta uśmiechnęła się, kiwając głową na znak zrozumienia. Ojciec Kyuhyuna dorzucił drewna do kominka i całą trojką usiedli przed nim na kanapie, rozmawiając cicho o tym, jak minął im dzień. Nie wiedzieć dlaczego, Kyuhyun nie wspomniał o nowo poznanym chłopaku i jego psie.

            Następnego dnia Kyuhyun obudził się dziwnie późno. Zazwyczaj wstawał przed ósmą, czasem chwilę przed dziesiątą, jednak teraz patrzył zdumiony na zegarek, który wskazywał jedenastą dwadzieścia i zastanawiał się, czy czasem nie jest chory. Odsłonił firany zasłaniające duże okno i wpuści do pokoju światło. Chwilę stał na samym środku pokoju, oceniając swój stan zdrowia. Przyłożył dłoń do czoła, ale nie wydawało mu się, by miał gorączkę, głowa także go nie bolała. Nie czuł się jakoś niewyraźnie. Czuł się… wypoczęty, tak jak zawsze. Dalej trochę niepewnie udał się do łazienki, po czym zszedł na dół, gdzie przywitał go jego ojciec.

            – Długo spałeś – powiedział i słychać było w jego głosie nutkę zmartwienia.

            – Wiem, to dziwne – mruknął, siadając obok mężczyzny. Sekundę później na jego czole wyładowała dłoń matki.

            – Nie masz gorączki…– mruknęła zamyślona, przyglądając się uważnie synowi. Kyuhyun wzruszył ramionami. Jego matka i tak wmusiła w niego witaminy, tak na wszelki wypadek, zanim pozwoliła mu udać się do miasta, gdzie miał zrobić zakupy.

            W markecie mijał wiele znajomych twarzy, czasem sąsiadów, którzy witali się z nim szerokim uśmiechem lub czasem zagadali, by zapytać się o rodziców, bo w większości w miasteczku mieszkali dorośli. Część młodzieży już wyjechała. Czekając w kolejce przy kasie, rozejrzał się i dostrzegł przywiązanego przed sklepem do lampy dużego czarnego psa. Zmarszczył brwi, próbując się mu dokładniej przyjrzeć, bo miał wrażenie, że to Karl, ale gdy pies podniósł się na cztery łapy i zamachał radośnie na widok swojego właściciela, Kyuhyun wiedział, że to nie ten pies.

            – Cześć Kyuhyun, co tam u rodziców? – głos kasjerki wyrwał go z zamyślenia. Uśmiechnął się odrobinę nieprzytomnie w stronę kobiety i podczas jej pracy odpowiedział na zadawane przez nią pytania.         

            Kiedy wyszedł ze sklepu z naręczem zakupów, zaczął żałować, że nie ma psa, bo niektórzy mieszkańcy są tak pomysłowi, że przywiązują do szelek swoich psów sanki, na których kładą zakupy, a zwierzaki radośnie człapią z dodatkowym ciężarem. Kyuhyun westchnął ciężko, odkładając pięć reklamówek, by poprawić na dłoniach rękawiczki i ruszyć w końcu w stronę domu.

Idąc do doliny Kyuhyun mocno przyciskał do siebie koc, bo naprawdę mocno wiało. Owy koc prawie nie wypadł mu z rąk, kiedy na swoim ulubionym kamieniu zobaczył leżącego Karla i stojącego całkiem niedaleko Donghae, odwróconego do niego plecami. Chłopak chyba wyczuł, że ktoś na niego patrzy, bo, z rękami mocno wciśniętymi w kieszeniach, odwrócił się w stronę Kyuhyuna i uśmiechnął się szeroko.

            – Dobrze, że jesteś. Karl już się niecierpliwił – powiedział ze śmiechem i jakby na potwierdzenie tych słów, wielki pies zeskoczył z kamienia, podbiegł do Kyuhyuna, tym razem zatrzymując się tuż przed nim, oparł na jego kolanach swoje wielkie łapy i zaszczekał radośnie. Kyuhyun zaśmiał się, głaszcząc psa po łbie i ruszając razem z nim do przodu. Rozłożył koc na kamieniu, po czym szybko na nim usiadł, a razem z nim Donghae.

            – Codziennie tu przychodzisz? – zapytał Donghae.

            – Tak. Rzadko się zdarza, żeby mnie tu wieczorem nie było – powiedział chłopak, rozglądając się dokładnie po tak dobrze znanej mu dolinie. Donghae na chwilę się zamyślił, wpatrując przed siebie. Karl usiadł przed kamieniem, między ich nogami. Jego ogon szybko uderzał w ziemię, sprawiając, że świeży śnieg zaczynał fruwać dookoła niego.

            – Ja w sumie jestem tutaj drugi raz, licząc wczoraj – wyznał Donghae. Kyuhyun spojrzał na niego zaskoczony.

            – Naprawdę? – zapytał.

            – Tak. To pewnie dlatego, że mieszkam w centrum – rzekł, głaszcząc psa za uchem. Kyuhyun kiwnął głową i znów zapadła między nimi cisza. Nie trwała ona jednak długo, bo Karl zauważył kruka lecącego nad doliną. Zaczął szczekać i rwać się w celu złapania go, jednak nie był na tyle głupi, żeby skakać w przepaść, więc tylko uderzał przednimi łapami o podłoże, zasypując samego siebie śniegiem. Chłopcy śmiali się ze sfrustrowanego psa, który po tym, jak ptak odleciał, piszczał głośno i patrzył na nich smutnymi oczami. Kyuhyun dowiedział się, że Donghae, tak jak on, przeprowadził się tu z Korei, kiedy był jeszcze dzieckiem, co strasznie go zaskoczyło, bo przecież Langwies to takie małe miasteczko, a on go nigdy nie spotkał. Kiedy zaczynało się robić już naprawdę ciemno i strasznie zimno, oboje postanowili, że pora wracać do domu. Pożegnali się zwyczajnie i kiedy Karl w końcu przestał stawiać opór swojemu właścicielowi, bo nie chciał się ruszyć z miejsca, Donghae w końcu zniknął gdzieś za domkami, a Kyuhyun wrócił do domu.

            Po kilku tygodniach Kyuhyun przyzwyczaił się do tego, że za każdym razem, gdy szedł do swojego ulubionego miejsca, na kamieniu leżał Karl, a niedaleko stał Donghae. Przez pierwszy tydzień wydawało mu się to dziwne, ale już w połowie grudnia był do tego przyzwyczajony i zaczął przynosić większy i grubszy koc, bo jego stary był trochę za mały.

            – Pamiętam, jak w pierwszej klasie ta nauczycielka od biologii, wysoka blondynka z pieprzykiem na środku czoła, wywróciła się na schodach i krzyczała „Wiedziałam, że to on, wiedziałam!”. Mówiła o tobie? – zapytał Donghae, kiedy znów siedzieli na kamieniu. Karl leżał na ich kolanach, sprawiając, że było im cieplej. Kyuhyun skrzywił się trochę, ale mimo wszystko z jego ust wydobył się śmiech.

            – Niby tak, ale ja naprawdę nic nie zrobiłem. To ona mi chciała wmówić, kiedy miałem siedem lat, że święty mikołaj nie istnieje. Wkurzyłem się – mruknął na to Kyuhyun, wspominając swoją wychowawczynię z podstawówki i jej dziwne sposoby nauczania. Donghae zaśmiał się głośno.

            – Ale fakt, ona była straszna. Nigdy nie zapomnę lekcji „skąd się biorą dzieci” i nieocenzurowany film z porodu – powiedział starszy chłopak, wzdrygając się na samą myśl, tak samo jak Kyuhyun. W końcu chodzili do tej samej szkoły, co oznaczało, że mieli tych samych nauczycieli, tylko, że jeden uczył się czegoś trzy lata wcześniej od drugiego.

            – To dziwne, że nigdy na siebie nie wpadliśmy – stwierdził Kyuhyun, głaszcząc znudzonego Karla, który łbem zaczął uderzać go w rękę.

            – W sumie prawda. Myślałem, że znam już wszystkich w tym miasteczku, a tu taka niespodzianka – powiedział, uśmiechając się w stronę Kyuhyuna. Młodszy odwzajemnił gest, czując ciepło wypełniające go od środka, zwłaszcza na jego policzkach.

            – Ile lat ma Karl? – zapytał po chwili ciszy młodszy chłopak. Donghae uśmiechnął się, klepiąc psa po boku.

            – Jedenaście. W wigilię będzie miał dwanaście – uśmiechnął się szeroko.

            – Naprawdę? Zachowuje się jak szczeniak – powiedział Kyuhyun, biorąc w okryte rękawiczkami dłonie duży pysk psa, który z zadowoleniem polizał go po zimnym nosie. Donghae uśmiechnął się na ten widok.

            – On zawsze myśli, że jest szczeniakiem. Kiedyś, gdy miał cztery lata…

Następną godzinę Kyuhyun spędził na słuchaniu opowieści Donghae o Karlu i jego wygłupach. Kiedy wracał do domu był cały czerwony, ale nie z zimna, tylko ze śmiechu, a jego policzki i brzuch bolały.

            – A ty co taki czerwony? – spytał jego ojciec, gdy ściągał kurtkę. Kyuhyun tylko się zaśmiał, dalej pamiętając ostatnią historię. Pokręcił głową i wspiął się po schodach do swojego pokoju. Jego ojciec i matka wymienili odrobinę zdumione, ale rozbawione spojrzenia i wrócili do czynności, które wykonywali wcześniej.

⋆

Ani Donghae, ani Kyuhyun nie mogli do końca powiedzieć, że się znali. Co prawda spędzali ze sobą codziennie wieczory od ponad miesiąca, dużo rozmawiali i opowiadali jakieś historie, ale prócz wieku i imienia, żaden z nich nie wiedział nic więcej. Gdzie mieszkają, jak mają na nazwisko, Kyuhyun nawet nie był pewny, czy Donghae ma rodzeństwo, bo nigdy o nim nie wspominał, tak jak i Kyuhyun. Nie wiedzieli, kiedy dokładnie się przenieśli do Szwajcarii. Znali tylko interesujące lub zabawne momenty z ich życia. Te, które wydawały się im odpowiednie do powiedzenia osobie spotkanej całkiem niedawno i by ta historia ich zaciekawiła. Mimo wszystko Kyuhyun nie zdawał się być tym jakoś zrażony. Nie miał zamiaru pytać o te wszystkie niby ważne rzeczy. Skoro on sam ich nie powiedział, nie będzie tego wymagał od starszego, a Donghae myślał dokładnie to samo, kiedy tuż przed zapadnięciem zmroku ubierał się najcieplej jak się dało i zapinał na szyi Karla obrożę, do której także przypiął smycz.

            Kyuhyun nie do końca wiedział, za co lubi Donghae. Starszy chłopak wydawał mu się być bardzo towarzyski, zapewne miał wielu znajomych. Może to sprawiało, że Kyuhyun czuł się przy nim zadziwiająco swobodnie. Nie wiedział też czemu Donghae przychodzi się z nim spotykać. Nigdy się na to nie umawiali, żaden z nich nie powiedział „Okay, spotkamy się tu jutro o tej samej porze”, ani nawet nie wymienili się numerami telefonu, by umówić się dokładnie i żeby żaden z nich nie musiał na drugiego czekać.

            Donghae z drugiej strony wiedział, za co lubi Kyuhyuna. Młodszy chłopak był dla niego interesujący z wielu powodów. Chociażby z tego, że naprawdę widać było po nim, że nie przepadał za towarzystwem, a jeśli już takowe posiadał, musiał lubić tę osobę. Był zainteresowany tym, jak Kyuhyun patrzy na świat, tym, jak postrzega Langwies jako miejsce, które jest najlepszym miejscem na Ziemi i każdy, kto je opuszcza, na pewno traci coś ważnego. Lubił sposób, w jaki Kyuhyun mówił. Nie rozmawiał tak jak nastolatki, używając jakiś dziwnych skrótów czy slangów. Widać było po jego mowie, że dużo czyta i jest inteligentny. Donghae lubił Kyuhyuna, bo był inny niż wszystkie dzieciaki w jego wieku, a nawet te w wieku Donghae, co sprawiało, że był tak bardzo unikatowy. Donghae nie lubił niczego bardziej niż rzeczy i osób, które są nietypowe, więc wcale go nie dziwiła chęć spędzania z nim czasu.

            Dzisiaj Kyuhyun był pierwszy. Rozejrzał się, po czym rozłożył koc na kamieniu, by po chwili na nim usiąść. Przyjrzał się dokładnie wiaduktowi i stwierdził, że w końcu go zasypało, co oznaczało brak przejeżdżających tędy pociągów przez najbliższy czas. Już miał zamiar rozmyślać nad jakimiś błahymi rzeczami jak zazwyczaj, kiedy zza krzaków, tak jak za pierwszym razem, wyskoczył Karl, hamując tuż przed kamieniem i szczekając głośno. Chwilę po nim wyłonił się Donghae i, tak jak zawsze, zaczęli rozmawiać.

Kyuhyun słuchał uważnie którejś z kolei opowieści Donghae i starszy chłopak jedynie uśmiechnął się na jego skupioną minę i to, jak kiwał głową, dając znak, że słucha. Zmarszczył brwi, przyglądając się w ciszy profilowi Kyuhyuna, tym samym przerywając opowieść. Kyuhyun spojrzał na niego zaskoczony.

            – Coś nie tak? – zapytał zdezorientowany. Donghae złapał młodszego chłopaka za brodę, odwracając jego twarz, tak by mógł dokładniej przyjrzeć się jego policzkowi.

            – Co ci się stało? – spytał, dotykając policzka Kyuhyuna odkrytą dłonią. Kyuhyun znów poczuł, że na jego policzki wstępują rumieńce i nie miał pojęcia dlaczego. Policzek, któremu przyglądał się Donghae, był pokryty małymi bliznami i było ich całkiem sporo.

            – Jak mieszkaliśmy jeszcze w Korei, razem z rodzicami miałem wypadek i odłamki szkła z szyby wbiły mi się w policzek – powiedział Kyuhyun, dotykając swojej twarzy. Donghae spojrzał na niego zmartwiony. Kyuhyun, widząc tę minę, zaśmiał się i czuł jakiś uścisk w klatce piersiowej.– Ale to nie było nic poważnego! Po kilku dniach mnie i rodziców wypuścili ze szpitala – dodał szybko. Donghae widocznie odetchnął z ulgą.

            – To dobrze, że to nie było nic poważnego. Swoją drogą, wyglądają całkiem uroczo – powiedział ze śmiechem, na co Kyuhyun pokręcił głową, czując że znów robi mu się gorąco. Pomyślał, że chyba jednak w końcu łapie go jakaś choroba.

            Święta zbliżały się wielkimi krokami. Mimo iż śniegu codziennie przybywało, coraz więcej mieszkańcy Langwies zdawali się tym nie przejmować, kiedy taszczyli za sobą piękne, świeżo ścięte drzewa świąteczne. Nie jedno, a dwa. Taka tradycja w miasteczku była odkąd Kyuhyun pamiętał. Jedno drzewko było dość małe, ze specjalnej szkółki drzewek iglastych. Drugie za to było czasem do dwóch razy większe od pierwszego, zawsze stawiane przed domem. W ten sposób mieszkańcy odrobinę przerzedzali gęste lasy otaczające miasteczko. Kyuhyun razem z ojcem, z pomocą jednego z sąsiadów, ciągnęli duże drzewo przed dom. Jego tata tego roku wybrał dorodną sosnę o wysokości około czterech metrów. Oboje serdecznie podziękowali starszemu mężczyźnie, gdy tylko ich drzewo bezpiecznie stanęło obok ich domu. Kyuhyun zbiegł do piwnicy po światełka, którymi będzie ozdobione drzewko.

Po kilku godzinach zarówno drzewo w domu, jak i to przed nimi były ozdobione i otaczały swoich zapachem nie tylko wnętrze domu, ale także było je czuć kilka metrów od ich domku. Dzisiejszy dzień zapowiadał się na pracowity i Kyuhyun dobrze o tym wiedział. Kiedy ściągnął grube buty i strzepywał z kurtki śnieg zastanawiał się, czy Donghae dzisiaj też ma tak wiele do zrobienia.

            Po wypiciu gorącej herbaty i chwili odpoczynku,  mama zawołała go do kuchni, by pomógł jej przy pieczeniu pierniczków. Trochę ociężale wstał z kanapy i dostrzegł w kuchni swoją mamę w jej ulubionym czerwonym fartuchu, ubrudzonym mąką i dwoma miskami pełnymi ciasta.

            – Tak dużo? – zapytał zaskoczony Kyuhyun, odbierając od swojej rodzicielki jedną miskę.

            – Chcę sprzedać kilka w piekarni. I tak muszą poleżeć żeby zmiękły, więc zawsze można je kupić wcześniej i poczekać, albo kupić tuż przed wigilią, prawda? – spytała, ale wcale nie oczekiwała odpowiedzi, bo już sypała zamaszystym ruchem ręki mąkę na blat, by zacząć rozwałkowywać pierwszą porcję ciasta. Kyuhyun wypuścił tylko ciężko powietrze, podwijając rękawy swojego swetra i, otworzywszy jedną z szuflad, wyciągnął z niej zapasowy wałek i zabrał się do roboty.

Po półtorej godzinie wałkowania i wycinania pierniczków w różnych kształtach, Kyuhyun bał się, że odciski na dłoniach i czerwone kreski nigdy nie znikną z jego skóry.

            – No, teraz trzeba je tylko upiec. Zajmiesz się tym? Muszę jeszcze zrobić ciasto na chleb – powiedziała jego mama, na co Kyuhyun szybko kiwnął głową i włożył do pieca pierwszą blachę ciastek. Usiadł przy stole w kuchni i pilnował czasu, by nie spalić pierniczków. Przy trzeciej blasze zaczęło już mu się nudzić. Zerknął nieprzytomnie na zegar wiszący w kuchni, opierając głowę na blacie stołu. Zastanawiał się, czy mama Donghae też każe mu piec pierniczki albo inne tego typu rzeczy i o tym, czy Karl podjada im upieczone ciastka, bo był wręcz pewny, że tak. Od razu pomyślał, by zapytać o to Donghae jak się dziś spotkają. Myślał o tym, czy Donghae też dzisiaj taszczył dwa ciężkie drzewa i czy jego mama zawsze na niego krzyczy, gdy nie pije czegoś ciepłego po powrocie z dworu. Zastanawiał się, czy Donghae spędza czas z rodziną, czy raczej woli siedzieć sam w pokoju i czy razem z Karlem są tak samo głośni w domu jak na dworze.

Kyuhyun nie zauważył, że odpłynął tak głęboko w swoich myślach w stronę drugiego chłopaka, że zapomniał o tym, co miał w pierwszym miejscu zrobić. Dopiero nieciekawy zapach spalenizny obudził go z jego rozmyślań, kiedy, prawie spadając z krzesła, rzucił się do piekarnika, by wyciągnąć spalone na kamień pierniczki.

            – Och, Kyu – jego mama za chwilę pokazała się obok niego. – Co się stało?– zapytała, nie tyle zła, co rozbawiona przestraszoną miną swojego syna.– Zakochałeś się czy co, że tak odpłynąłeś na tym stole? – poklepała go pocieszająco po plecach, kiedy wyrzucała stracone ciasteczka do śmietnika. Kyuhyun zastygł w miejscu na sekundę, by po chwili rzucić swojej mamie zaskoczone spojrzenie. Dalej odrobinę sztywno wyszedł z kuchni i wolnym krokiem wspiął się po schodach, by po chwil zamknąć się w swoim pokoju.

             – Jemu co się stało?– zapytał swojej żony ojciec Kyuhyuna.

            – A ja wiem – odparła rozbawiona kobieta, wkładając kolejną porcję pierniczków do piekarnika i, nastawiwszy alarm w zegarku, ruszyła w głąb kuchni zająć się innymi ciastami.

⋆

            Kyuhyun tego wieczora był odrobinę zaplatany. To założył sweter na złą stronę lub włożył lewy but na prawą nogę. Jego rodzice patrzyli na niego odrobinę rozbawieni, kiedy w końcu udało mu się wszystko uporządkować i z kocem pod pachą wyjść na dwór. Rzucił przelotne spojrzenie na świecącą na czerwono choinkę przed domem, po czym szybkim krokiem ruszył w dobrze znane mu miejsce. Donghae i Karla jeszcze nie było, więc Kyuhyun rozłożył koc i wygodnie się na nim rozsiadł, marszcząc brwi od myśli, które męczyły go od tego popołudnia. Rzucił krótkie spojrzenie w stronę odśnieżonego wiaduktu, po czym podciągnął nogi i oparł głowę na kolanach, czekając na chłopaka i jego psa.

Po dwudziestu minutach czekania Kyuhyun zaczął niecierpliwie się rozglądać i zerkać na zegarek.

Po kolejnych dziesięciu minutach wstał z kamienia i kręcił się dookoła, jakby miał nadzieję, że Donghae i Karl ukrywają się gdzieś w krzakach albo wysokich zaspach śniegu, śmiejąc się z niego z ukrycia. Jednak gdy kolejne dziesięć minut poszukiwań nic na to nie wskazywało, Kyuhyun odrobinę się zdenerwował. Był zły, że kręci się w takie zimno. Później jednak skarcił się w myślach. Przecież Donghae nie obiecał mu, że wróci tutaj jutro. Lekko zdezorientowany Kyuhyun zagryzł wargę i naprawdę powoli zaczął składać koc. Całą drogę powrotną do domu odwracał się praktycznie co krok, sprawdzając czy Donghae i Karl nie pojawią się znienacka.

Kiedy stał już przed drzwiami do swojego domu i nie był już w stanie dostrzec kamienia, lekko zdenerwowany wszedł do domu. Odebrał od swojej matki kubek z herbatą i od razu udał się do swojego pokoju. Gdy tylko usiadł na łóżku i przez okno ze swojego pokoju wyjrzał na miasteczko, przez jego ciało przeszedł zimny dreszcz. A co jeśli Donghae stało się coś złego?, zapytał sam siebie. Źle mu się spało tego dnia.

Nazajutrz Kyuhyun  nieprzytomnie pomagał swojej mamie w piekarni, dalej mocno podenerwowany nieobecnością Donghae poprzedniego dnia. Gdy pod wieczór wrócił do domu, nawet się nie rozebrał, tylko złapał za koc i ruszył w stronę kamienia. Donghae nie było, ale pora była zbyt wczesna. Nigdy nie spotykali się tak wcześnie. Mimo wszystko usiadł na kamieniu, rozglądając się dookoła. Kiedy na dworze zaczynało się robić coraz ciemniej i zimniej, Kyuhyun poszedł w stronę z której zazwyczaj przychodził Donghae i Karl, ale trafił na główną ulicę miasteczka. Zatrzymał się na chwilę, by przyjrzeć się opustoszałym ulicom, po czym zdezorientowany wrócił tam skąd przyszedł. Posiedział jeszcze chwilę na kamieniu, ale zarówno Donghae, jak i Karl nie pokazali się i tego wieczoru. Gdy wrócił do domu, jego mama zauważyła, że jest czymś zdenerwowany, ale widząc także, że nie chce o tym rozmawiać, nie powiedziała nic i tylko kazała mu iść spać. Tak jak ostatnio, Kyuhyun nie spał dobrze i rano następnego dnia obudził się z bólem głowy.

            Do wigilii Bożego Narodzenia zostało jedynie trzy dni i Kyuhyun strasznie się martwił. Nie widział Donghae już od tygodnia. Trzy dni temu postanowił przejść się po miasteczku i popytać przechodniów, czy może widzieli gdzieś chłopaka, ale żadna ze spotkanych przez niego osób nie miała pojęcia o kim Kyuhyun mówi, ponieważ chłopak mówił jedynie jego imię i to jak wyglądał, a że większość mieszkańców to starsi ludzie ze słabą pamięcią, nie bardzo mu pomogli w jego poszukiwaniach. Załamany spędzał kolejne dni czekając na kamieniu i zastanawiając się, czy Donghae gdzieś wyjechał i nic mu nie powiedział, czy naprawdę coś mu się stało.

Ten dzień nie różnił się niczym od poprzednich czterech. Kyuhyun wstał niewyspany z bólem głowy, upewnił swoich rodziców, że naprawdę nic mu nie jest, po czym wyszedł na dwór szukając osoby, o której jednocześnie wiedział bardzo wiele, jak i praktycznie nic. Kiedy zaczęły już boleć go nogi od chodzenia po miasteczku i okolicach, ruszył w stronę doliny i usiadł na kamieniu, strzepując z koca śnieg. Zapomniał zabrać go wczorajszego dnia. Usiadł na nim i westchnął ciężko, opierając łokcie na kolanach, a czoło na swoich dłoniach. Czuł się trochę dziwnie, tym jak bardzo przejmował się faktem, że Donghae się nie pokazywał. Martwił się i to do takiego stopnia, że czasem odechciewało mu się jeść. Przetarł dłońmi zmęczone oczy czując, że zaczynają go piec od niechcianych łez bezsilności. Czuł się strasznie. W końcu znalazł kogoś, z kim mógł spędzać całe dnie tylko rozmawiając i stracił tego kogoś w dziwny sposób. Czuł żal i strach. Przejechał odzianymi w rękawiczki dłońmi po twarzy, zastanawiając się, czy jest sens siedzenia tutaj jeszcze trochę. Robiło mu się zimno, cały dzień spędził na dworze. Westchnął, ześlizgując się z kamienia i, złożywszy koc, poprawił spadającą mu z głowy czapkę. Ruszył powoli w stronę domu i zatrzymał się po kilku krokach, słysząc głośne szczekanie i tupot łap. Zawrócił w stronę kamienia ze zmarszczonymi brwiami, by po chwili przed sobą zauważyć uradowanego Karla, biegającego dookoła niego i szaleńczo machającego ogonem. Kyuhyun myślał, że nigdy w życiu nie ucieszy się na widok psa tak jak w tym momencie Z uśmiechem kucnął, by móc przytulić do siebie nadpobudliwego zwierzaka.

            – Gdzie twój pan, co? – zapytał, zdając sobie sprawę, że Donghae nigdzie nie ma.

            – Idę, idę! – usłyszał gdzieś z oddali. Kyuhyun poczuł, jak coś ciężkiego spada z jego klatki piersiowej, pozwalając mu w końcu wziąć głęboki oddech. Po chwili zza krzaków nieudolnie przyczłapał Donghae. Kyuhyun zmierzył go wzrokiem, dostrzegając na jego nodze gips. Uchylił w szoku usta patrząc to na nogę Donghae, to na jego twarz.

            – Ale cię zaskoczyłem! – zaśmiał się starszy, idąc ostrożnie z pomocą kul w stronę chłopaka i swojego psa. Kyuhyun nie powiedział na to nic. Patrzył jak Donghae stara się nie wywrócić na śliskim śniegu i zastanawiał się, czy jego noga nadal boli. Na pewno musiała boleć, skoro złamał ją tak niedawno. Kyuhyun poczuł, jak coś znów ściska go za serce i już sam nie wiedział z jakiego to powodu, czy ze szczęścia, czy ze strachu, ale kiedy tylko Donghae stanął wystarczająco blisko, praktycznie na niego wskoczył, zawieszając mu się na szyi. Zamknął mocno oczy, starając się powstrzymać łzy złości, szczęścia czy czegokolwiek, byle by te łzy nie spłynęły. Zacisnął swoje ramiona na szyi starszego, kiedy Donghae ze śmiechem objął go w pasie.

            – Widziałeś Karl? Stęsknił się! – zaśmiał się Donghae, a Kyuhyun razem z nim, bo tak, Kyuhyun się stęsknił. I to bardzo, więc nie puścił starszego chłopaka zbyt szybko, ale Donghae nie wydawał się mieć nic przeciwko temu. Powoli i uspokajająco głaskał Kyuhyuna po plecach, jakby wiedział, że młodszy się martwił i chciał go tym uspokoić.

Na dworze było już strasznie ciemno i jeszcze zimniej niż wcześniej, kiedy Kyuhyun w końcu poluźnił swój uścisk. Nie puścił jednak Donghae do końca, bo jego ramiona dalej trzymały się mocno starszego, gdy, trochę zdenerwowany, pochylił się i pocałował Donghae w kącik ust, szybko przytulając go znów tak samo mocno jak wcześniej, by ukryć swoje zażenowanie. Donghae trochę zaskoczony patrzył przed siebie szeroko otwartymi oczami, próbując potwierdzić w swojej głowie to, co przed chwilą się stało.

            – Martwiłem się, wiesz? – mruknął cicho Kyuhyun. Donghae zamrugał oszołomiony oczami, odwracając głowę, tak jakby chciał spojrzeć na młodszego, ale przecież nie mógł.

            – Naprawdę? – zapytał, na co Kyuhyun pokiwał powoli głową. Donghae zagryzł wargę, czując jak na jego usta wkrada się zadowolony uśmiech. Karl siedział obok kamienia, przypatrując się im i machając szybko ogonem. Donghae w końcu odsunął od siebie młodszego, by dostrzec na jego policzkach rumieńce i zaśmiał się, łapiąc w dłonie twarz młodszego i złożył na jego ustach szybki, ale słodki pocałunek. Kiedy Kyuhyun już myślał, że zabraknie mu powietrza, oboje podskoczyli wystraszeni, gdy czerwony pociąg przejechał przez wiadukt, gwiżdżąc głośno i sprawiając, że oboje zdrętwieli w przestrachu. Donghae zbudził się ze swojego szoku pierwszy, po czym zaśmiał się głośno. Na dźwięk śmiechu Donghae, Kyuhyun także zaczął się śmiać, a Karl szczekać wesoło i skakać to do jednego, to do drugiego. Po tym jak oboje się uspokoili, Donghae wytłumaczył Kyuhyunowi, że tego dnia, kiedy nie przyszedł, złamał nogę idąc do marketu. Kyuhyun z wielkim zażenowaniem przyznał mu się, że szukał go w miasteczku, ale nie mógł go znaleźć, na co Donghae zaczął szczypać go w policzki i powiedział, że jest słodki, na co Kyuhyun oczywiście się obraził.

            – Lubię cię Kyu, wiesz, nie? – zapytał Donghae, kiedy młodszy powiedział, że pomoże mu wrócić do domu. Kyuhyun spojrzał się na niego z zaciekawianiem.– Mam nadzieję, że wiesz, o co mi chodzi – dodał szybko, zerkając na młodszego, który od razu zalał się rumieńcem, a Donghae tylko zaśmiał się na jego reakcję.

            – Ja też cię lubię – mruknął na tyle głośno, by Donghae mógł go usłyszeć, na co starszy uśmiechnął się wesoło, zarzucając swoje ramię na kark młodszego i przyciągnął go do siebie. Kyuhyun zaśmiał się, widząc tak dobrze znany, jedyny zielony dom w miasteczku, który okazał się być domem Donghae.

            – Mogłem się domyśleć, że tutaj mieszkasz – powiedział z rozbawieniem, na co Donghae tylko się uśmiechnął. Karl gdzieś zniknął już w ogrodzie, a Kyuhyun obiecał, że jutro przyjdzie po niego, by nie musiał sam iść na ich kamień, a Donghae oczywiście uznał, że Kyuhyun jest przesłodki i zanim Kyuhyun zdążył cokolwiek zrobić, Donghae pocałował go lekko w policzek i zniknął w swoim domu.

Gdy Kyuhyun wrócił do domu, jego matka uśmiechnęła się zadowolona.

            – Znalazła się? – zapytała. Kyuhyun zatrzymał się na przedpokoju, patrząc zaskoczony na rodzicielkę.

            – Ale co?

            – Twoja zguba. Skoro chodziłeś po całym miasteczku to chyba czegoś szukałeś, prawda? Znalazła się? – powtórzyła, a Kyuhyun jedynie zaśmiał się .

            – Tak – odparł, po czym ruszył do swojego pokoju. Tym razem jego sen był spokojny i przyjemny, a kolejne dni, jak i dalsza przyszłość, wydawały się być zdecydowanie bardziej interesujące. niż Kyuhyun kiedykolwiek przypuszczał. I, zgodnie z jego słowami, wszystko co dobre spotkało go w Langwies.

Wesołych Świat ludziska!

TUTAJ trochę o tym ff.

Widzimy się już naprawdę niedługo ^^

G.G