"Beach Drum"

Tytuł: "Beach Drum"
Pairing: KaiSoo (EXO)
Rating: G
Gatunek: AU, fluff, komedia
Opis: "Kukurydza ma smak boski, nawet łysym rosną włoski!"
Uwagi: Pod "☀" znajduje się muzyka.
Korekta by Nejimakidori

☀

                Jongin zatrzymał się na chwilę, oddychając ciężko. Rozejrzał się za możliwym przejściem między wielkimi zamkami z piasku, dziurami, do których co chwilę dzieciaki donosiły wodę, a rodzicami z niemowlakami. Miał dziwne wrażenie, że z roku na roku jest więcej dzieci budujących w piasku, mimo całej tej technologii, którą ze sobą przynoszą i nawet z niej nie korzystają. Jongin stwierdził w końcu, że nie ma innego wyjścia niż zanurzenie nóg w zimnej wodzie morza. Czując zimno, które otaczało teraz jego stopy, powtarzał sobie w myślach, że ten chłód zaraz zniknie, po czym ruszył przed siebie i donośnie krzyczał wyuczone regułki. Po kilku metrach marszu usłyszał dobrze znany mu śmiech i westchnął ciężko, słysząc nawoływanie w jego kierunku. Po chwili tuż przed nim stal dość blady, ale już niedługo, umięśniony mężczyzna z sarkastycznym uśmiechem na ustach.

                — Co podać?  — zapytał Jongin, ściągając ze swoich pleców ciężki plecak. Po plecach zaczęły spływać kropelki potu, a włosy przyklejały się do czoła.

                 — No kukurydzę, którą tak reklamujesz  — powiedział mężczyzna, śmiejąc się. Jongin uśmiechnął się lekko, podając mężczyźnie jedzenie i biorąc w drugą rękę pieniądze. Jongin przeliczył banknoty i zauważył, że jest ich trochę zbyt wiele.

                 — Kyungsoo!  — krzyknął za oddalającym się mężczyzną. Kyungsoo odwrócił się w jego stronę z wyczekującym spojrzeniem.  — Twoja reszta  — powiedział ciszej Jongin, sięgając do kieszeni. Zanim zdążył uzbierać odpowiednią ilość pieniędzy, do jego uszu doszedł śmiech.

                 — Zatrzymaj ją, Jongin  — powiedział Kyungsoo i posyłając Jonginowi powalający uśmiech, zniknął pomiędzy ludźmi. Jongin spojrzał na swoją dłoń z odliczoną resztą i, marszcząc brwi, podniósł plecak i ruszył dalej, wykrzykując zachęcające do kupna przekąsek hasła.

                Jak zwykle spocony i zmęczony jęknął głośno, gdy tylko otworzył drzwi do jednego z domków niedaleko plaży. Klimatyzacja sprawiła, że zadrżał pod wpływem nagłego zimna. Wiedział, że jeśli zaraz nie założy jakiejś koszulki to się przeziębi. Przez chwilę rozmyślał o chociaż jednodniowym wolnym, odrzucił jednak tę myśl. Potrzebował pieniędzy. Rzucił plecak w korytarzu  i chwytając zapewne nie swoją koszulkę, rzucił się na kanapę.

                 — Jak tam utarg, Jonginnie?  — zapytał Chanyeol ,wyłaniając sie z kuchni. Z ciężkim jękiem Jongin podniósł się do siadu i zaczął wyciągać ze wszystkich możliwych kieszeni pieniądze. Po tym jak skończył znów położył się na kanapie, a Chanyeol zaczął liczyć.

                 — Przypomnij mi, dlaczego zamiast ciebie to ja się męczę w takich upałach?  — zapytał Jongin, czując jak jego stopy i łydki pulsują z bólu.

                 — Bo dostajesz więcej napiwków od jednej osoby niż ja od wszystkich  — zaśmiał się Chanyeol, odkładając przeliczone pieniądze na bok i zapisując sporą sumę w zeszycie. Jongin mruknął coś pod nosem, mając zamiar ruszyć się pod prysznic. Jeszcze tylko chwilkę poleży.

                 — A właśnie! Wymyśliłem nowe hasło! — zawołał dumnie Chanyeol. Wybudził Jongina, który już prawie zasypiał na kanapie.

                 — Naprawdę — powiedział bez entuzjazmu Jongin, znów siadając i walcząc ze snem. Zadowolony Chanyeol podsunął mu pod nos kartkę, a Jongin prychnął śmiechem po przeczytaniu tekstu.

                 — Dobre, prawda?! — krzyknął podekscytowany.

                 — Jak zawsze Yeol  — odrzekł rozbawiony Jongin.

                 — W ogóle spotkałem dziś Kyungsoo i dał mi duży napiwek — powiedział Jongin. Wstał, ściągnął koszulkę i  ruszył do łazienki.

                 — Ten niski przystojny koleś, co zawsze się śmieje z moich tekstów i do ciebie zarywa? — zapytał Chanyeol. Jongin zarumienił się.

                 — Wcale do mnie nie zarywa — mruknął Jongin pod nosem.

                 — Jasne, bo te napiwki, gapienie się na ciebie - a raczej twoja pozbawioną koszulki górną część ciała - oraz robienie odrobinę zboczonych komentarzy rezerwuje sobie dla wszystkich facetów sprzedających jedzenie na plaży — powiedział Chanyeol, nawet na niego nie patrząc. Jongin zapowietrzył się, a na jego twarzy wystąpiły rumieńce. Nie z gorąca. Wypuścił głośno powietrze i bez słowa wszedł do łazienki, ignorując śmiech przyjaciela.

                                               Ej dziewczyny! W górę kiecę, bo z ogromną kolbą lecę!

Jongin bardzo chciał wierzyć, że te wszystkie dziewczyny, które przychodziły do niego kupić cokolwiek właśnie to miały na myśli, zostawiając w dłoni Jongina nie tylko zbyt duże napiwki, ale i karteczki z numerami telefonów. Jongin patrzył na nie z wielkimi rumieńcami wstydu na twarzy. Nie miał pojęcia, czemu jeszcze w domu to hasło Chanyeola wydawało mu się super, bo teraz czuł się trochę zmieszany, a jego kieszenie powoli przestawały brzęczeć od drobnych, które tłumiły pozgniatane banknoty.

Kiedy Jongin już ruszał z powrotem do domu brzegiem plaży i wykrzykiwał hasło bez większego zmieszania, które teraz zastąpiło zmęczenie, usłyszał ten śmiech. Zaklął w myślach, słysząc także swoje imię nawoływane z tych samych ust, z których wydobywał się tak dobrze znany mu śmiech.

                 — Cześć Kyungsoo  — powiedział  Jongin, zmęczony i zawstydzony z nieznanego powodu.

                 — Cześć Jongin. Dziś twoje hasło jest lepsze niż wczoraj  — rzekł z uśmiechem i teraz Jongin zobaczył, że Kyungsoo faktycznie przyjrzał mu się dość dwuznacznym spojrzeniem od stóp do głów, tym samym wywołując w nim lekkie zażenowanie.

                 — A co ja miałbym ściągnąć, by dostać tę twoją wielką kolbę?  — spytał rozbawiony Kyungsoo, sięgając do kieszeni spodni po pieniądze. Jongin mimowolnie otworzył usta ze zdumienia, a rumieniec nie tylko objął jego twarz, ale i uszy. Kyungsoo spojrzał na jego zszokowana minę i uśmiechnął się zmieszany. Odchrząknął, nadal przyglądając się Jonginowi, który zamknął usta i patrzył na niego niepewnie.

                 — Em... Może chciałbyś się kiedyś ze mną wybrać na kolację? — zapytał Kyungsoo. Czuł, że powoli też robi mu się gorąco. Jongin patrzył na niego w szoku, po czym tylko kiwnął głową, na co Kyungsoo uśmiechnął się z widoczną ulgą. Podał mu telefon, by Jongin mógł wpisać do niego swój numer telefonu.

                 — Napiszę do ciebie — powiedział Kyungsoo, odchodząc i zostawiając zszokowanego Jongina za sobą.

                Jongin wpadł szybko do domu. Zamykając za sobą drzwi z hukiem, wyrzucił wszystkie pieniądze z kieszeni na stół i bez słowa ruszył do swojego pokoju.

                 — Hej Jongin! Jak było? A tobie co? Kyungsoo znów był na plaży?  — zapytał Chanyeol, przyglądając się pałętającemu się po domu Jonginowi.

                 — Był — powiedział i wyciągnął telefon, który właśnie zawibrował mu w kieszeni.

                 — I co?  — zapytał Chanyeol, licząc pieniądze. Jongin uśmiechnął się do siebie, czytając smsa.

               

                Od: Nieznany numer

Już dawno chciałem się z tobą umówić, ale twoje hasła nie pozwalały mi być zbyt poważnym. Swoją drogą, to nie powiedziałeś mi co mam zrobić, by zobaczyć tę wielką kolbę??  ;)

Jongin zarumienił się mocno.

                 — Umówiłem się z nim na obiad  — powiedział, rzucając telefon na łóżko zanim wyszedł do łazienki. Zignorował głupie krzyki Chanyeola na rzecz zimnego prysznica.

Taka tam, miniaturka na którą wpadłam podczas dzisiejszego leżenia na plaży i słuchania okrzyków facetów sprzedających jedzenie.

Ale wierszyki to mają fajne!

G.G